O «σωστός»: Γιατί θες να έχεις πάντα δίκιο;

Ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα που συχνά λέμε στον εαυτό μας είναι ότι είμαστε απολύτως λογικοί και αντικειμενικοί με τον τρόπο που ζούμε τη ζωή μας.

Απαιτεί πολύ μεγάλη συναισθηματική ενέργεια και κριτική ικανότητα το να είμαστε απόλυτα τίμιοι με τους εαυτούς μας ή να βλέπουμε τον εαυτό μας αντικειμενικά. Εννοείται πως έχουμε πολύ μεγάλη μεροληψία για τον εαυτό μας που «χρωματίζει» το πώς βλέπουμε τον κόσμο αλλά και το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας.

Και είναι απίστευτα εύκολο να δικαιολογούμε τον εαυτό μας ή να τον βλέπουμε με τον πιο θετικό τρόπο. Ως αποτέλεσμα, είναι πολύ συνηθισμένο να είμαστε «τυφλοί» στα προσωπικά μας ελαττώματα και λάθη.

Ισχυριζόμαστε πως είμαστε καλοί άνθρωποι. Το γνωρίζουμε ότι είμαστε καλοί άνθρωποι. Και αυτός είναι ο λόγος που δεν είναι δικό μας το φταίξιμο όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά.

Γνωρίζουμε τι κάνουμε, και αν οι άλλοι μας άκουγαν, όλα θα πήγαιναν καλά. Αλλά όχι! Παρ’ όλο που δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας, κανείς δεν φαίνεται να το αναγνωρίζει ή να δείχνει ευγνωμοσύνη. Αντιθέτως, αυτοί είναι που πάνε να μας την φέρουν με αχαριστία…

Αλλά γιατί δεν το βλέπουν οι άλλοι;

Μία από τις πιο ύπουλες αιτίες που δημιουργεί προστριβές με τους άλλους είναι η ανάγκη μας για έλεγχο στην ιστορία που διαδραματίζεται. Η ανάγκη μας να έχουμε δίκιο και πιο σημαντικό η ανάγκη μας να κάνουμε και τους άλλους να συμφωνήσουν ότι εμείς είμαστε που έχουμε δίκιο.

Είναι κι αυτός ένας τρόπος να αποκτούμε και να διατηρούμε τον έλεγχο, ειδικά όταν διαφορετικά νιώθουμε αδύναμοι.

Με το να δίνεις έμφαση στο δίκιο σου και να απαιτείς από τους άλλους να το αναγνωρίσουν αυτό, τους αναγκάζεις να αποδεχτούν τα πιστεύω σου, και κατ’ ουσία, ασκείς έλεγχο πάνω τους.

Ίσως είναι ότι θες να αναγνωρίσουν ότι σε αδικεί το σύμπαν και η μοίρα ή ότι έχεις μπροστά σου εμπόδια και περιορισμούς που είναι εκτός του ελέγχου σου, οπότε δεν έχεις εσύ το πρόβλημα.

Ίσως είναι ότι θες να επιβεβαιώσουν ότι οι άλλοι είναι που σε αδικούν ή ότι είσαι ένας καλός άνθρωπος που συχνά όμως αντιμετωπίζει την κακία των ανθρώπων.

Όπως και να έχει, κατ’ ουσία, προσπαθείς να ορίσεις την πραγματικότητα όπως εσύ θες. O «σωστός»: Γιατί θες να έχεις πάντα δίκιο;

Γιατί θες να έχεις πάντα δίκιο;

Αυτή η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, να αναγκάζεις τους άλλους να επιβεβαιώνουν την δική σου οπτική, είναι απίστευτα τοξική. Κάνει το να σχετίζεσαι με τους άλλους εξαιρετικά δύσκολο, γιατί κάθε διαφωνία τους μαζί σου μετατρέπεται σε επίθεση.

Βλέπεις, οι άνθρωποι που διαφωνούν μαζί σου, απλά αμφισβητούν το προνόμιό σου να είσαι πάντα ο σωστός και να έχεις δίκιο σε κάθε περίπτωση.

Κάτι που εσένα σε αναστατώνει. Γιατί το να μην είσαι πάντα ο σωστός σημαίνει ότι πρέπει να αναγνωρίσεις τις αποτυχίες σου και να αναλάβεις τις ευθύνες των πράξεών σου.

Αν βρίσκεις συχνά τον εαυτό σου να τσακώνεται ή να ασχολείται με το πόσο δίκιο έχεις ή αν αναστατώνεσαι όταν οι άλλοι «αρνούνται» να δουν ή να αναγνωρίσουν τον κόσμο με ακριβώς τον ίδιο τρόπο με εσένα, είναι καιρό να ρωτήσεις τον εαυτό σου, γιατί είναι τόσο σημαντικό να συμφωνούν όλοι μαζί σου.

Αν συμφωνούν μαζί σου και αναγνωρίζουν πόσο δίκιο έχεις θα αλλάξει τίποτα; Ή μήπως αυτή είναι η αφορμή για να μην χρειάζεται να αλλάξεις;

Το κλειδί στο να ξεπεράσεις αυτή την άμυνα, είναι να μάθεις να αποδέχεσαι τον εαυτό σου. Δέξου ότι δεν είσαι τέλειος και ότι μπορείς να βελτιωθείς. Δέξου ότι δεν είσαι (και ότι δεν μπορείς να είσαι) αντικειμενικός με τον εαυτό σου και ότι οι απόψεις και η οπτική των άλλων ανθρώπων, μπορείς να είναι πολύ χρήσιμες και πολύτιμες.

Άκου τι έχουν να σου πουν οι άλλοι άνθρωποι με όσο πιο ανοιχτό μυαλό γίνεται, ως συμβουλές και όχι ως κριτική. Και κυριότερο απ’ όλα: βάλε στον κύκλο σου ανθρώπους που μπορούν να σε βοηθήσουν να γίνεις καλύτερος.