Πρέπει να θυσιάζεσαι για τη σχέση σου;

Δεν αξίζει πάντα να θυσιάζεσαι για έναν ερώτα (ή ΤΟΝ έρωτα). Ένα από τα πιο βασικά πράγματα όταν βρισκόμαστε σε μία σχέση, είναι το να μπορούμε να σκεφτούμε, πέρα και έξω από τον εαυτό μας, τις ανάγκες και του άλλου προσώπου. Σύμφωνοι σε αυτό. Όμως, αναρωτήθηκες ποτέ; Τι ακριβώς θα θυσιάσουμε και για ποιον; Αξίζει τον κόπο;

Ειδικά στις ερωτικές σχέσεις είναι φυσιολογικό να θυσιάζουν δύο άνθρωποι τις προσωπικές τους επιθυμίες, κάποιες φορές και τον χρόνο τους προκειμένου να βρίσκονται ο ένας με τον άλλο. Είναι φυσιολογικό, είναι υγιές, είναι όμορφο.

Αν όμως φτάσουμε στο σημείο να θυσιάζουμε τον αυτοσεβασμό μας, τη σωματική μας ακεραιότητα, τις φιλοδοξίες και τους στόχους μας στη ζωή, απλώς και μόνο για να είμαστε με κάποια, τότε η σχέση μας γίνεται προβληματική.

Ειδικότερα για μια ερωτική σχέση, που θα έπρεπε να εξάρει την ατομικότητά μας, όχι να την καταστρέφει ή να τη διαστρέφει. Αν βρεθούμε ποτέ στη θέση να ανεχόμαστε κακοποιητικές συμπεριφορές τότε έχουμε αφήσει το άλλο πρόσωπο της σχέσης να μας ακυρώσει, και αν δεν προσέξουμε μπορεί να καταλήξουμε φάντασμα του εαυτού μας.

Κάνε το τεστ της φιλίας

Μία από τις παλιότερες συμβουλές σε μία σχέση είναι αυτή: εσύ και η σύντροφός σου πρέπει να είστε οι καλύτεροι φίλοι. Προσοχή και εραστές αλλά και φίλοι. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να μπορείς να περάσεις χρόνο με τη σύντροφό σου σαν να ήταν ο κολλητός σου. Να επικοινωνείς μαζί της. Να διασκεδάζεις.

Προσοχή: δεν λέμε ότι πρέπει ή μπορεί να αντικαταστήσει τους φίλους σου, αλλά σίγουρα πρέπει να μπορείς να περνάς χρόνο μαζί της, όπου να περνάτε και οι δύο καλά.

Πρέπει να θυσιάζεσαι για την σχέση σου;

Και τώρα έρχεται η ώρα του τεστ: Για να σκεφτούμε όμως. Θα ανεχόσουν τη συμπεριφορά της συντρόφου σου αν προερχόταν από τον καλύτερό σου φίλο;

Σκέψου το λίγο. Η απάντηση, αν η σχέση είναι δυσλειτουργική, είναι όχι.

Θυμάμαι ένα νέο άνδρα που είχε μόλις παντρευτεί. Με την γυναίκα του ήταν τρελά ερωτευμένος. Και παρά το γεγονός ότι εκείνη ήταν άνεργη για χρόνια (και όχι λόγω κρίσης), ότι δεν είχε δείξει κανένα ενδιαφέρον να συνεισφέρει στα οικονομικά, ούτε για την οργάνωση του σπιτιού τους, ότι τον παρατούσε συχνά πυκνά για να συναντήσει τις φίλες της, και παρά το γεγονός ότι συγγενείς και φίλοι του είχαν εκφράσει τις καθόλου αδικαιολόγητες ανησυχίες τους σχετικά με τον εν λόγω κοπέλα, εκείνος, μολαταύτα, την παντρεύτηκε.

Και κάποτε ο έρωτας πέρασε. Και κάποτε, προσγειώθηκε στην πραγματικότητα. Πέρασε ένας χρόνος από το γάμο, εκείνη ακόμη άνεργη, να γεμίζει το σπίτι σκουπίδια όταν αυτός έλειπε στη δουλειά του, να τον λέει γκρινιάρη και κακομαθημένο κάθε φορά που τολμούσε να της πει μια κουβέντα. Και να τον παρατάει συνεχώς για να βγαίνει με τις φίλες της -μην ξεχνιόμαστε.

Ο άνθρωπος αυτός βρέθηκε στην κατάσταση που βρέθηκε ακριβώς επειδή είχε επιλέξει να αγνοήσει τα σημάδια που ήδη υπήρχαν. Είχε ανάγει τον έρωτά του σε κάτι το ιδανικό. Άκουγε τους συναγερμούς να χτυπάνε, έβλεπε τα κόκκινα σημαιάκια. Αλλά συνέχιζε παρ’ όλ’ αυτά. Ίσως να πίστευε πως η αγάπη σημαίνει αυτομάτως και συμβατότητα. Αλλά δεν συνέβη έτσι. Όταν οι άνθρωποί του τού επεσήμαιναν τα προβλήματα, εκείνος πίστευε πως όλα θα διορθώνονταν με τη δύναμη της αγάπης. Τίποτα δεν διορθώθηκε. Και αφού όλα συνέχισαν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, απευθύνθηκε στους φίλους του για να τον συμβουλεύσουν για το πώς θα μπορούσε να συνεχίσει να θυσιάζεται, κι άλλο ακόμη με τον χρόνο του και την ενέργεια του, προκειμένου να λειτουργήσει η σχέση.

Φυσικά, η σχέση δεν λειτούργησε.

Γιατί λοιπόν να θυσιάζεσαι και να ανέχεσαι συμπεριφορές από τη σύντροφό σου που ποτέ, μα ποτέ, δεν θα ανεχόσουν από τους φίλους σου;