Πώς να μην τα παίρνεις όλα Προσωπικά

Είναι μάλλον ατυχές, αλλά εξαιτίας της συνειδητότητάς μας θεωρούμε πως οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας, μας αφορά προσωπικά, κατά κάποιον τρόπο. Έχουμε λοιπόν την τάση να αισθανόμαστε πως είμαστε το επίκεντρο σε κάθε συμβάν. Ακόμη χειρότερα, πως οτιδήποτε μας συμβαίνει, έχει να κάνει με εμάς, κατά κάποιον τρόπο.

Αλλά τι γίνεται όμως: επειδή κάτι που συμβαίνει σε επηρεάζει, επειδή κάτι που συμβαίνει σε κάνει να αισθάνεσαι ωραία ή άσχημα, δεν σημαίνει ούτε ότι είναι δικό σου πρόβλημα ούτε ότι έχει οπωσδήποτε να κάνει με σένα.

Μία πολύ σημαντική κατάκτηση στη ζωή σου είναι να μάθεις πώς να μην παίρνεις τα πράγματα προσωπικά.

Είναι δύσκολο να θυμάσαι ότι δεν συμβαίνουν τα πάντα όλα με επίκεντρο εσένα. Ότι δεν φταις εσύ για τα πάντα. Είναι δύσκολο, όχι μονάχα επειδή ό,τι συμβαίνει γύρω μας, μας επηρεάζει, καθώς είμαστε κομμάτι ενός υλικού κόσμου που εν γένει επηρεάζεται, είναι δύσκολο επειδή αν το σκεφτείς, το να αισθάνεσαι πως είσαι το επίκεντρο σε όλα, είτε καλά, είτε κακά, σε κάνει να νιώθεις όμορφα.

Είναι όμορφο να σκέφτεσαι πως οτιδήποτε καλό σου συμβαίνει, σου συμβαίνει επειδή είσαι καλός, υπέροχος, και άρα ανταμείβεσαι. Και αν μπεις σε αυτή τη λογική, θα θεωρήσεις πως και τα άσχημα συμβάντα στη ζωή σου είναι στην πραγματικότητα το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις για να γευτείς τα καλά. Ως αποτέλεσμα, είναι σαν να βάζεις τον εαυτό σου σε ένα τρενάκι του λούνα πάρκ, με ύψη και βάθη, όπου όμως κάθε ύψος και κάθε βάθος έρχεται το μεν ως ανταμοιβή για το δε και το δε ως τίμημα για το μεν.

Σε κάνει να αισθάνεσαι πρωταγωνιστής σε ένα παραμύθι μία τέτοια θεώρηση. Ήρωας. Σημαντικός.

Όταν τα πράγματα πάνε καλά, είσαι το εκλεκτό παιδί των θεών και ό,τι σου συμβαίνει σου αξίζει, αξίζεις την επιδοκιμασία του συνόλου της δημιουργίας. Όταν τα πράγματα πάνε άσχημα, τότε είσαι το θύμα, εκείνος που του αξίζει καλύτερη τύχη και υποφέρει άδικα.

Πώς να μην τα παίρνεις όλα προσωπικά

Εκείνο που υπάρχει κοινό και στις δυο αυτές καταστάσεις είναι το αίσθημα του τι αξίζεις και τι όχι. Και το αίσθημα αυτό μπορεί να σε κάνει συναισθηματικό βρικόλακα, σαν μία αντικοινωνική μαύρη τρύπα που άλλο δεν κάνει από το να απορροφά την ενέργεια και την αγάπη όσων τον περιβάλλουν χωρίς να προσφέρει τίποτα ως αντάλλαγμα. (Ίσως δραματική η περιγραφή, αλλά πιάνεις το γενικό νόημα).

Όταν οι άνθρωποι σε κρίνουν και σε απορρίπτουν, είναι πιθανό να έχει να κάνει περισσότερο με αυτούς –με τις αξίες, τις προτεραιότητες, την γενικότερη κατάσταση της ζωή στους- παρά με σένα τον ίδιο. Είναι ίσως απογοητευτικό αλλά οι άλλοι δεν ασχολούνται μαζί σου τόσο όσο νομίζεις.

Στο κάτω –κάτω κι εκείνοι είναι απασχολημένοι να ασχολούνται περισσότερο με τους δικούς του εαυτούς και με το πώς τα πάντα αφορούν εκείνους τους ίδιους, και όχι κάποιον έξω από τους ίδιους (είπαμε, ο κάθε ένας θέλει να είναι ο πρωταγωνιστής). Όταν αποτυγχάνεις σε κάτι δεν σημαίνει ότι είσαι γενικότερα μία αποτυχία. Είσαι απλώς κάποιος που, όπως όλοι, αποτυγχάνει μερικές φορές σε κάποια πράγματα.

Όταν κάτι τραγικό σου συμβαίνει, κάτι που σε πληγώνει βαθιά, όσο και αν ο πόνος είναι προσωπικός, να θυμάσαι ότι είναι κομμάτι της ζωής παρ’ όλ’ αυτά. Η τραγωδία του θανάτου για παράδειγμα είναι εκείνο που δίνει αξία στη ζωή. Ο πόνος δεν έχει προκαταλήψεις, μας επηρεάζει όλους σαν ανθρώπινα όντα. Το αν τον αξίζουμε ή όχι δεν έχει καμία θέση στην εξίσωση της ζωής.