Μήπως θες να μοιάσεις στους άλλους;

Όπου και να κοιτάξεις γύρω σου το αίτημα για «ισότητα» φαίνεται να κυριαρχεί βασανιστικά στις έγνοιες του σύγχρονου ανθρώπου. Και δεν μιλάμε φυσικά για την αυτονόητη ίση μεταχείριση και τα ίσα δικαιώματα όλων απέναντι στο νόμο.

Αλλά για την ανέφικτη προσδοκία πολλών να μπορούν να αποκτούν ότι επιθυμήσουν ή να κατορθώσουν με επιτυχία κάθε τι που στοχεύουν ακόμα και αν αντιβαίνει στις φυσικές ή επίκτητες δυνατότητες τους. Η παράλογη αυτή επιθυμία των σύγχρονων ανθρώπων να είναι ίσοι σε όλα τους καταδικάζει σε δυστυχία όχι μόνο γιατί είναι ανέφικτη αλλά και γιατί δεν είναι σκόπιμη.

Νομίζω ότι η ίδια η φύση μας διδάσκει ενάντια στην ομοιομορφία με την απέραντη ποικιλία που υπάρχει όχι μόνο στο ζωικό και φυτικό βασίλειο αλλά και στο σύμπαν ολόκληρο. Είναι πιστεύω επιστημονικό αξίωμα ότι σε ολόκληρο το σύμπαν δεν υπάρχει ακριβές αντίγραφο οποιουδήποτε έμψυχου ή άψυχου σώματος.

Και όμως, ενώ στη φύση αυτή η ανομοιομορφία των μονάδων είναι το θεμέλιο της ομορφιάς για το σύνολο, οι ανθρώπινες κοινωνίες πασχίζουν για ομοιογένεια και εξοστρακισμού του διαφορετικού. Τα πρότυπα έχουν τεθεί και όποιος απέχει από αυτά έχει αποτύχει στην ατομική και κοινωνική του αποστολή.

Καμία κουβέντα δεν γίνεται για το ότι ευτυχία είναι η επιτυχία του ατόμου να ανταποκριθεί στο μοναδικό ξεχωριστό κάλεσμα που του απευθύνει η ζωή, στο να ανακαλύψει και να ανταποκριθεί τη δική του ξεχωριστή κλήση. Και όμως, οι περισσότεροι από εμας φαίνεται να ξεχνούν ότι είμαστε πλασμένοι για να βρούμε τον εαυτό μας και όχι για να αφομοιωθούμε από κάποιο παναθρώπινο πρότυπο συμπεριφοράς. Μήπως θες να μοιάσεις στους άλλους;

Πλήθος ανθρώπων περιφέρονται δυστυχισμένοι επειδή δεν κατόρθωσαν να γίνουν τόσο διάσημοι όσο τα τηλεοπτικά τους είδωλα, επειδή δεν μπορούν να συναγωνιστούν σε καταναλωτικά αγαθά τους φίλους τους ή υπολλείπονται σε ομορφιά και φυσικά προσόντα από το μέσο όρο κ.ο.κ.

Στρατιές ανικανοποίητων ανθρώπων επιδείδονται σε πλαστικές επεμβάσεις για να πετύχουν την τέλεια εμφάνιση, δουλεύουν νυχθημερόν για να αποκτήσουν οικονομική ευρωστία, πασχίζουν να ξεχωρίσουν κα πάση θυσία να γίνουν γνωστοί.

Για να βγάλεις προς τα έξω τον μοναδικό πραγματικό εαυτό σου, δες εδώ

Όλα αυτές οι διαπιστώσεις μου έφεραν στο νού δύο όμορφες ιστορίες που άκουσα κάποτε. Σου τις μεταφέρω:

Ιστορία 1η

Μια μέρα ένας βασιλιάς πήγε στον κήπο που και αντίκρυσε ένα λυπηρό θέαμα: Όλα σχεδόν τα φυτά και τα δέντρα του κήπου του ήταν ετοιμοθάνατα, σχεδόν μαραμένα.

Η βελανιδιά του είπε ότι πεθαίνει επειδή δεν μπορούσε να γίνει τόσο ψηλή όσο ένα κυπαρρίσι.

Το κυπαρίσσι είπε ότι πεθαίνει επειδή δεν μπορούσε να έχει σταφύλια όπως η κληματαριά

Αλλά και η κληματαριά πέθαινε επειδή δεν μπορούσε να ανθίσει σαν την τριανταφυλλιά.

Απογοητευμένος ο βασιλιάς κοίταξε ολόγυρα και το μάτι του έπεσε σε ένα απλοικό αλλά θαλερό, χαρούμενο και ανθισμένο φυτό

Όλα τα δέντρα του κήπου μου πεθαίνουν του λέει. Εσύ πως γίνεται να ευδοκιμείς;

«Είναι φυσικό» του απάντησε το φυτό. «Χαίρομαι που με φύτεψες σύμφωνα με την επιθυμία και την επιλογή σου. Εάν ήθελες ένα ακόμα κυπαρίσσι ή κληματαρία ή τριανταφυλλιά θα τα είχες φυτέψει. Όμως εσύ φύτεψες εμένα και εγώ δεν μπορώ να είμαι κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι. Οπότε προσπαθώ να αναπτύσσομαι όσο πιο καλά μπορώ.»

Ιστορία 2η

Ένας γιατρός έγινε ο μεγαλύτερος χειρούργος στον κόσμο και μάλιστα πρόεδρος του διεθνούς σωματείου των χειρούργων. Για να τον τιμήσει η κοινότητα των γιατρών διοργάνωσε προς τιμήν του μια δεξίωση. Όμως στεκόταν λυπημένος. Ένας φίλος του ήρθε και του είπε:

«Κατόρθωσες κάτι που οι άλλοι ούτε να ονειρευτούν μπορούν- έγινες ο σπουδαιότερος χειρούργος. Γιατί λοιπόν είσαι τόσο λυπημένος;»

«Το θέμα είναι ότι κατόρθωσα κάτι που δεν ήθελα καν», απάντησε ο χειρούργος. «Ποτέ δεν ήθελα να γίνω χειρούργος και τωρα δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτό. Εάν αποτύγχανα στη χειρουργική ίσως να είχα μια ευκαιρία να κάνω κάτι που αγαπώ πραγματικά. Όμως τώρα είμαι δεμένος με ένα επάγγελμα που δεν μου αρέσει καν.»

«Θα πρέπει να αστειεύεσαι» αναφώνησε ο φίλος του. «Είσαι ο μεγαλύτερος στο είδος σου. Η γυναίκα σου είναι ευτυχισμένη, τα παιδιά σου επίσης. Όλοι τρέφουν το μεγαλύτερο σεβασμό προς το πρόσωπο σου.»

«Ναι αλλά εγώ δεν σέβομαι τον εαυτό μου, αυτό είναι το θέμα», απάντησε ο γιατρός. «Ήθελα να γίνω χορευτής αλλά οι γονείς μου εναντιώθηκαν και εγώ τους άκουσα. Ήμουν αδύναμος. Είμαι ο καλύτερος χειρούργος αλλά είμαι πολύ μέτριος σε αυτό που ήθελα να αφιερώσω τη ζωή μου, στο χορό. Γι’ αυτό είμαι θλιμμένος.»

Ας ανοίξουμε λοιπόν τα μάτια και τα αυτιά της καρδιάς μας για να αναζητήσουμε με πάθος το προσωπικό μας μονοπάτι και να μην χαθούμε στο κυνήγι μιας ουτοπίας που άλλοι διάλεξαν για εμάς. Η ευτυχία ίσως είναι απλή υπόθεση όταν κανείς δεν αγνοεί τα σημάδια και το κάλεσμα της δικής του προσωπικής μούσας, της δικής του προσωπικής αλήθειας.