Ο Φόβος της Απόρριψης πονάει περισσότερο από την ίδια την Απόρριψη

Εντάξει, ας είμαστε ειλικρινείς, η απόρριψη πονάει. Νιώθεις μόνος, ταπεινωμένος, ότι δεν σε αγαπάνε. Όμως δεν είναι ο πόνος που κάνει την απόρριψη τόσο δύσκολη, είναι ο φόβος.

Την πρώτη του απόρριψη κανείς δεν την ξεχνάει. Τότε που ήσουν μικρός και άβγαλτος και χάριζες ανυποψίαστος στην κοπέλα των ονείρων σου την τρυφερή ερωτευμένη σου καρδούλα. Κι εκείνη την πέταξε και την πάτησε με το τακούνι της. Και οι φίλοι σας γελούσαν. Και να ανοίξει η γη να σε καταπιεί, μέχρι και τώρα που το θυμάσαι. Πιθανόν η ανάμνηση αυτή να σε στοίχειωνε για χρόνια.

Ισοπέδωση. Δεν περίμενες ότι γινόταν να αντέξεις τόσον πόνο. Έτσι, κάθε φορά που φοβάσαι μια απόρριψη, είναι σαν υποσυνείδητα να ανακαλείς εκείνο το παλιό περιστατικό.

Εκείνο το αίσθημα που ορκίστηκες ποτέ να μην ξαναζήσεις. Και πέφτεις λοιπόν σε μια λούπα. Διστάζεις επειδή φοβάσαι. Κι όσο πιο πολύ φοβάσαι, τόσο περισσότερο διστάζεις. Και κάθεσαι και τι κάνεις; Τίποτε.

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ο πόνος δεν είναι τόσο μεγάλος όσο τον θυμάσαι, ή όσο τον φοβάσαι.

Ίσως το έχεις γιγαντώσει στο μυαλό σου. Ίσως επειδή ήταν η πρώτη φορά. Αλλά γινόμαστε πιο ανθεκτικοί με τα χρόνια. Ο φόβος που αισθάνεσαι μπορεί να σχετίζεται με παλιότερες απορρίψεις. Δεν έχει να κάνει με το τώρα.

Μην με παρεξηγείς, δεν λέω ότι δεν πόνεσες. Δεν λέω ότι δεν ήταν χάλια κατάσταση. Όμως ο πόνος που θυμάσαι είναι ο παλιός πόνος. Είναι ο πόνος από μια εποχή που δεν ήξερες τις πραγματικές διαστάσεις των πραγμάτων. Και αν δεν αντιμετωπίσεις αυτό τον φόβο, τότε δεν θα μάθεις ποτέ το ακόλουθο μυστικό: Ο Φόβος της Απόρριψης πονάει περισσότερο από την ίδια την Απόρριψη

Η απόρριψη πονάει ακριβώς όσο της επιτρέπουμε να μας πονέσει

Εσύ αποφασίζεις πόσο σημαντική είναι μία απόρριψη για σένα. Εσύ της δίνεις δύναμη να σε επηρεάσει καθώς εσύ αποφασίζεις πόσο σημαντική είναι για εσένα. Το πόσο θα πονέσει η απόρριψη είναι ευθέως ανάλογο με το πόσο επενδύεις συναισθηματικά σε αυτήν.

Ας κάνουμε ένα απλό πείραμα. Έρχεται αύριο και σε βρίσκει κάποια ηλικιωμένη κυρία, ογδόντα φεύγα, και σου λέει πως αποφάσισε ποτέ μα ποτέ να μην σε ερωτευτεί. Τι θα κάνεις; Θα γελάσεις ή θα πέσεις στα μαύρα πανιά; Θα την πάρεις στα σοβαρά; Θα αισθανθείς προσβεβλημένος; Θα σου φανεί γραφική;

Το θέμα είναι ότι στο συγκεκριμένο άτομο η απόρριψη δεν σε ενοχλεί, γιατί δεν επένδυσες ποτέ συναισθηματικά στην αποδοχή του. Η απόρριψή της δεν έχει υλικό αντίκτυπο στη ζωή σου. Όσο λιγότερο επενδύεις λοιπόν συναισθηματικά στην αποδοχή οποιουδήποτε ατόμου, τόσο λιγότερο πονάς.

Όμως ακόμη και η απόρριψη ενός προσώπου που σου αρέσει δεν έχει υλικό αντίκτυπο στη ζωή σου. Δεν θα γίνει κάτι αν σε απορρίψει η γλυκιά σερβιτόρα στην αγαπημένη σου καφετέρια. Ή η συμφοιτήτρια που κάθεται δύο σειρές πιο μπροστά από εσένα. Ή εκείνη η συνάδελφος που περνάει δίπλα σου στο διάδρομο.

Η ζωή σου δεν θα τελειώσει. Δεν θα χάσεις το σπίτι σου, δεν θα πάψει η καρδιά σου να χτυπάει, δεν θα αλλάξεις πόλη, χώρα, ζωή. Μπορεί έτσι να σου φαίνεται, αλλά αυτό είναι ψευδαίσθηση.

Γοητεύεσαι από ένα άτομο, το τοποθετείς σε ένα βάθρο, την κάνεις θεά σου και της δίνεις υπερβολικά μεγάλη θέση στη ζωή σου. Βασικά χτίζεις όλες σου τις ελπίδες γύρω της, γύρω από την ενδεχόμενη αποδοχή της. Παίρνεις μία και μόνο κοπέλα (μέσα από κυριολεκτικά εκατομμύρια) και την κάνεις (χωρίς να έχετε σχέση) τον πιο σημαντικό άνθρωπο στον κόσμο, και της δίνεις τον απόλυτο έλεγχο πάνω στην προσωπική σου ζωή.

Όμως ακόμη και η δικιά της απόρριψη δεν έχει καμία δύναμη να σε βλάψει ουσιαστικά. Κάνεις την κίνησή σου και είτε επιλέγεις να πέσεις να πεθάνεις είτε να πας παρακάτω. Είναι τόσο μα τόσο απλό. Πώς όμως μπορείς να αποφύγεις το να επενδύσεις συναισθηματικά;

Θες να φλερτάρεις άφοβα με τις γυναίκες που σου αρέσουν; Δες εδώ

Ο δισταγμός φέρνει φόβο. Ο φόβος σε κάνει να υποφέρεις.

Δυστυχώς, ο δισταγμός και η αναμονή είναι έννοιες αρκετά κοντινές. Και το χειρότερο που μπορείς να κάνεις προτού κινηθείς είναι να διστάσεις.

Γιατί, το ξέρεις κι ο ίδιος, πριν κάνεις κίνηση, συνήθως περιμένεις για διάφορα.

Ας πούμε, περιμένεις να είναι κατάλληλη η στιγμή. Να πετύχεις το κορίτσι μοναχό του. Να είσαι έτοιμος, να φοράς τα καλά σου. Να έχεις χάσει εκείνο το περιττό κιλό. Να έχεις ξεκινήσει γυμναστήριο.

Στην πραγματικότητα βέβαια όλα αυτά είναι δικαιολογίες. Ο λόγος που περιμένεις είναι ότι δειλιάζεις. Ούτε το κουράγιο σου ψάχνεις να βρεις, ούτε την κατάλληλη στιγμή ούτε τίποτα. Απλώς φοβάσαι να κάνεις αυτό το άλμα πίστης.

Κι όσο περισσότερο αργείς τόσο περισσότερο επενδύεις και τόση μεγαλύτερη βαρύτητα δίνεις στην απόρριψη. Κι όσο πιο σημαντική την κάνεις, τόσο πιο πολύ θα πονέσει.

Αφού άργησες τόσο, πρέπει να αξίζει τον κόπο, σωστά; Φαντάσου να έρθει η απόρριψη μετά από δύο χρόνια, ή τρία, ή τέσσερα. Άουτς. Ποιος θα σου ξαναδώσει τον χρόνο που έχασες; Κανείς. Ούτε η γυναίκα των ονείρων σου αν υποθέσουμε ότι σου έλεγε ναι. Και πάλι τα χρόνια που έχασες, χαμένα θα μείνουν.

Για αυτό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αναγκαίο να εφαρμόζεις τη μέθοδο των «τριών δευτερολέπτων». Σαν τσιρότο, μια κι έξω. Μην κάθεσαι να το πολυσκεφτείς γιατί το μυαλό σου θα φτιάξει και θα σου σερβίρει τη χειρότερη δυνατή εκδοχή. Όσο πιο γρήγορα κάνεις την προσέγγισή σου τόσο πιο γρήγορα θα ξέρεις ναι ή όχι και τόσο πιο γρήγορα θα ξεκολλήσεις.

Την βλέπεις, της μιλάς. Αν της αρέσεις κι εκείνης, τόσο το καλύτερο. Αν όχι, οκ, είναι σεβαστό, δεν έγινε, κάτι έχασες ένα λεπτό από τη ζωή σου. Προχωράς στην επόμενη ενδιαφέρουσα περίπτωση. Δεν μένεις κολλημένος στην άλλη.

Η απόρριψη έχει μικρότερη σημασία γιατί δεν έχεις επενδύσει τόσα πολλά. Και τόσο πιο γρήγορα θα πας παρακάτω. Η απόρριψη θα πονέσει λιγότερο διότι μέσα στο μυαλό σου της έχεις δώσει πολύ λιγότερη αξία. Δεν έχεις ξοδέψει χρόνο για να κάτσεις να τη φοβηθείς ουσιαστικά. Μια κι έξω.

Το ίδιο ισχύει και για περιπτώσεις που είναι εντός του κοινωνικού σου κύκλου. Το νωρίτερα είναι πάντα καλύτερο από το αργότερα στα θέματα του φλερτ. Όσο πιο πολύ περιμένεις, τόσο πιο πολύ η ζωή σου θα αφοσιώνεται σε μια συνεχή κατάσταση άγχους και αγωνίας.

Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως σου αρέσει μια κοπέλα για χρόνια κι ακόμη δεν το τόλμησες -τόλμησέ το τώρα. Να σου φύγει η έννοια, το απωθημένο, το όπως θέλεις πες το. Μην τροφοδοτείς μία ελπίδα μόνο και μόνο επειδή διστάζεις να δεις αν μπορεί να πραγματοποιηθεί.

Μπορεί όχι, μπορεί όμως και ναι. Πώς θα ξέρεις αν δεν ρωτήσεις; Ούτε τρία δευτερόλεπτα δεν κρατάει η ριμάδα ερώτηση. Θέλεις να βγούμε; Κατάπιε το φόβο σου και προχώρα. Κερδίζεις χρόνο και ψυχική υγεία.

Μια στιγμή απόρριψης είναι σίγουρα προτιμότερη από μια ζωή αμφιβολίας και ανεκπλήρωτης φαντασίωσης. Μία στιγμή που είτε θα σου επιφέρει το ποθούμενο -τέλεια- είτε θα σε βοηθήσει να ξεκολλήσεις και να ζητήσεις την τύχη σου αλλού, όπου θα είσαι περισσότερο αρεστός. Ως πότε θα περιμένεις; Ως πότε θα βρίσκεις δικαιολογίες και αναβολές;

Οπότε- τράβα το τσιρότο.