Οι αλλαγές δεν μπορούν να περιμένουν (Ζώντας μια ζωή σαν φοιτητής...)

Παλιότερα θυμάμαι, προτού δουλέψω με τον Γιώργο και τους coach του Men’s Bible, πάντα με ενδιέφερε να περνάω καλά. Εστίαζα στο να διασκεδάζω στο τώρα ανεξαρτήτως του τι θα γινόταν στη ζωή μου (σε στυλ Yolo που λένε).

Και σαν αποτέλεσμα του να κάνω πάντα αυτό που ένιωθα σωστό εκείνη τη στιγμή, κατέληγα πάντα χωρίς χρήματα και ενέργεια.

Έτσι πάντα δικαιολογιόμουν ότι δεν είχα αρκετά χρήματα ή χρόνο για να ασχοληθώ με τους στόχους μου, όμως η αλήθεια ήταν ότι είχα. Απλά τα ξόδευα σε χαζά πράγματα σαν έναν τρόπο να αποφύγω τους φόβους που είχα για τα πρότζεκτ μου.

Το να αναγνωρίσω ότι το κόστος που πλήρωνα για όλα αυτά ήταν το γεγονός ότι δεν μπορούσα να προχωρήσω τη ζωή μου και να τη ζήσω στο μέγιστο ήταν το ένα μέρος της εξίσωσης.

Το υπόλοιπο μέρος που με βοήθησε πολύ να αλλάξω τη ζωή μου ήταν να μάθω να δημιουργώ μια αίσθηση επείγοντος γύρω από όσα ήθελα να καταφέρω.

Ζώντας σαν φοιτητής…

Το θέμα ήταν ότι πλησίαζα τα 30 και παρ’ όλα αυτά ένιωθα και ζούσα σαν φοιτητής. Κατάλαβα λοιπόν ότι αν δεν άρχιζα να κάνω πράξεις τώρα, το πιο πιθανό θα ήταν να ξυπνήσω κάποια στιγμή στα 50 νιώθοντας ότι δεν είχα κατορθώσει να κάνω τίποτα από όσα ήθελα στη ζωή μου.

Μίλησα με διάφορους μαθητές του Men’s Bible, σε πολλές από τις τακτικές συναντήσεις μελών, και συνειδητοποίησα ότι ο καθένας μπορούσε να μάθει να έχει μια αίσθηση επείγοντος και σημαντικότητας για τους στόχους του.

Για μερικούς, το σημαντικό ήταν να καταλάβουν ότι το κόστος που πλήρωναν με το να μην κυνηγούν τα όνειρά τους ήταν το ότι θα ήταν για πάντα μόνοι.

Για άλλους, ήταν να καταλάβουν ότι με το να δουλεύουν 60 ώρες την εβδομάδα, έχαναν στιγμές από την οικογένειά τους και δεν έδιναν στα παιδιά τους αυτό που πραγματικά ήθελαν εκείνα, αγάπη και προσοχή από τον πατέρα τους.

Για εμένα, αυτό που έκανε την αλλαγή ήταν όταν έμαθα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι μοιράζονται τις ίδιες λύπες και μετάνιωναν για τα ίδια πράγματα γερνώντας:

Εύχονταν να είχαν τη δύναμη να ζήσουν μια ζωή αληθινή για αυτούς, όχι τη ζωή που οι άλλοι περίμεναν για τους ίδιους.

Εύχονταν να είχαν αγαπήσει περισσότερο.

Εύχονταν να είχαν το κουράγιο να εκφράζουν τα συναισθήματά τους και τις σκέψεις τους χωρίς φόβο.

Εύχονταν να είχαν δώσει περισσότερο χρόνο στη δημιουργία ισχυρής φιλίας και σχέσεων.

Εύχονταν να μην είχαν αποσπασθεί από μικρά πράγματα που τους έβγαλαν από την πορεία τους.

Εύχονταν να είχαν επιτρέψει στον εαυτό τους να είναι πιο ευτυχισμένος. Οι αλλαγές δεν μπορούν να περιμένουν. (Ζώντας μια ζωή σαν φοιτητής...)

Πόσο χρόνο έχεις;

Όλα αυτά με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι έχουμε πεπερασμένο μόνο χρόνο στη γη. Έχουμε συγκεκριμένο και ορισμένο χρόνο για να κάνουμε τα πράγματα που ειλικρινά θέλουμε, να επιδιώξουμε όσα αγαπάμε και να δημιουργήσουμε τη ζωή που επιθυμούμε.

Αυτή η σκέψη για εμένα ήταν πολύ πιο επώδυνη και άβολη από τον φόβο μου για την αποτυχία.

Η ζωή μου συνέβαινε ακριβώς τώρα, αυτή τη στιγμή. Και σχεδόν η μισή της σχεδόν είχε περάσει σε κάτι που μου φάνηκε μόνο σαν μια στιγμή.

Δεν ήθελα να καταλήξω να έχω κι εγώ τις ίδιες λύπες με τους άλλους και να μετανιώνω για το πώς έζησα τη ζωή μου. Έτσι κατάλαβα πως ήταν καιρός για αλλαγές…

Κι αυτή η σκέψη όμως δεν ήταν το τέλος της ιστορίας. Υπήρξε κάτι ακόμα που με βοήθησε να ολοκληρώσω την εικόνα και να «δέσω» όλα τα πράγματα μαζί.

Και χωρίς αυτό, δε νομίζω ότι θα μπορούσα να διατηρήσω έναν καλό ρυθμό βελτίωσης. Ίσως να τα είχα πάει καλά για μια εβδομάδα ή δύο, αλλά σταδιακά θα ξαναγύρναγα στις παλιές μου συνήθειες.

Κι αυτό δεν ήταν άλλο από την πειθαρχία. Γιατί χωρίς αυτή ο αρχικός ενθουσιασμός δεν μετατρέπεται σε μόνιμες συνήθειες.

Αν λοιπόν θες κι εσύ μια κατεύθυνση για τη ζωή σου, ώστε δημιουργήσεις έναν νέο ενθουσιασμό για αλλαγές, ο οποίος θα μετατραπεί σε νέες συνήθειες και τρόπο ζωής, απευθύνσου στο Γιώργο και την ομάδα του. Εμένα με βοήθησαν πολύ!