Άνθρωπος: Η τέχνη του να ζεις που ξεχάσαμε

Διάβασα κάποτε, δεν θυμάμαι που, ότι “αν θέλεις να γίνεις καλός άνθρωπος πρέπει πρώτα να γίνεις άνθρωπος”. Τα λόγια αυτά μου προξένησαν μεγάλη εντύπωση και προσπάθησα για καιρό να κατανοήσω το περιεχόμενο τους.

Ποιος άνθρωπος δεν έχει γίνει ακόμα “άνθρωπος”; Ή καλύτερα, ποια χαρακτηριστικά δικαιώνουν το χαρακτηρισμό “άνθρωπος” για μια ανθρώπινη ύπαρξη;

Τότε και Τώρα

Με την πάροδο του χρόνου κατάλαβα ότι στους αλλόκοτους καιρούς μας έχει ανατραπεί μια δομή ζωής που καθόρισε το ανθρώπινο γένος για χιλιετίες. Ο άνθρωπος μέχρι πριν λίγες δεκαετίες περπατούσε καθημερινά χιλιόμετρα για να γεμίσει το παγούρι του, ίδρωνε για το ψωμί του, άπλωνε τη ματιά του αχόρταγα με μόνα σύνορα τους ορεινούς όγκους και έναν έναστρο ουρανό και σχετιζόταν νέος γιατί παρ’ ότι φτωχός, μπορούσε να θρέψει με τα χέρια του τη γυναίκα του.

Σήμερα, ο ίδιος άνθρωπος παραγγέλνει το υποβαθμισμένο θρεπτικά γεύμα του στο τηλέφωνο, επιβάλλει στην καρδιά του ακινησία καθισμένος για ώρες στο γραφείο ή στον καναπέ του, φυλακίζει τις ενδορφίνες του σε ένα παχύσαρκο δυσκίνητο σώμα, περιφέρεται μέσα σε στενούς δρόμους, αφήνει τις στιγμές του να περνάνε άδειες και μοναχικές για να γράψει το επόμενο post στα social media και το μάτι του φτάνει μέχρι το απέναντι μπαλκόνι για να μπανίσει ανιαρά τη ζωή του γείτονα. Άνθρωπος: Η τέχνη του να ζεις που ξεχάσαμε

Νιώθω ειλικρινά ότι οι περισσότερες μάστιγες του σύγχρονου κόσμου, οι λεγόμενες “αρρώστιες της νέας εποχής”, θα θεραπεύονταν μαγικά αν οι άνθρωποι δεν είχαν ξεχάσει να είναι “άνθρωποι”, αν δηλαδή συνέχιζαν να ζουν με τρόπο συμβατό με την οντολογική τους ταυτότητα, με τρόπο ταιριαστό στις υλικές και πνευματικές τους προδιαγραφές.

Δεν θέλω εδώ να προπαγανδίσω νοσταλγικά την επιστροφή του παρελθόντος ή να εξιδανικεύσω άλλες εποχές και καταστάσεις.

Θεωρώ ωστόσο ότι το μυστικό για να μπούμε ξανά σε μια κατάσταση ισορροπίας δεν είναι να καταφύγουμε σε κάποια καινοτόμα τεχνική χαλάρωσης ή να ενστερνιστούμε κάποιο φιλοσοφικό μοντέλο “διαχείρισης κρίσεων και εύρεσης λύσεων” αλλά πολύ απλά να ξαναγίνουμε “άνθρωποι”, να αφήσουμε το κορμί και το πνεύμα μας να αναπνεύσουν ελεύθερα επιτρέποντάς τους να λειτουργήσουν σύμφωνα με τις “κατασκευαστικές” προδιαγραφές τους.

Άλλαξε πορεία

Φαντάσου ένα αμάξι πόλης γρήγορο, ανθεκτικό και καλοσχεδιασμένο που αντί να ταξιδεύει στην άσφαλτο παίρνει τους χωματόδρομους και αγωνίζεται να διασχίσει την έρημο μέσα από πέτρες, ξύλα, βράχια, λακκούβες με νερό κτλ.

Σε λίγη ώρα το βρίσκεις με σκασμένα λάστιχα και καμένη μηχανή, αναποδογυρισμένο στο βούρκο. Αναρωτιέσαι τι δεν πήγε καλά, ψάχνεις κατασκευαστικά λάθη, και πασχίζεις να διορθώσεις τις ζημιές για να συνεχιστεί το παράλογο ταξίδι. Δεν φταίει φυσικά το αμάξι. Φταίει που έβαλες ένα Ι.Χ. πόλης να λειτουργήσει σε συνθήκες κατάλληλες για 4χ4.

Αν σεβόσουν τις προδιαγραφές, το αμάξι σου θα σε έβγαζε ασπροπρόσωπο για χρόνια.

Νομίζω αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση για το σύγχρονο άνθρωπο: να επιλέξει με σοφία μέσα από ένα ανεπανάληπτο πλήθος επιλογών που προσφέρονται σήμερα, εκείνες που θα είναι συμβατές με τα διαχρονικά δομικά του στοιχεία.

Με πολύ απλά λόγια, βγες για βραδινό τρέξιμο αντί να κάτσεις στην τηλεόραση, πήγαινε για χορό αντί να δεις “dancing with the stars”, φάε ένα μήλο αντί για κρουασάν, πήγαινε με τους φίλους σου για μπάσκετ αντί για καφέ, βγες ραντεβού αντί να κάνεις chat στο Facebook, μαγείρεψε μόνος το φαγητό σου, βγες από το βόλεμα των ευκαιριακών σχέσεων και επιδίωξε μακροχρόνιες σχέσεις, διάβασε ένα βιβλίο αντί να σερφάρεις σπαστικά στο κινητό σου κτλ.

Θες επιτέλους να ξεκολλήσεις από τη στασιμότητα; Δες εδώ

Θέλει κόπο

Πιστεύω ότι η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία έχουμε πέσει συλλήβδην σαν είδος και στην οποία οφείλεται κατά βάση η μελαγχολία και η αρρώστια μας είναι το δίχως άλλο η άρνηση της δυσκολίας ή αλλιώς η δαιμονοποίηση του κόπου και της προσπάθειας.

Όλη η στόχευση του σύγχρονου πολιτισμού είναι η απλούστευση και διευκόλυνση κάθε πλευράς και στιγμής της ζωής μας. Πώς να γευτείς όμως μια ζωή για την οποία δεν προσπαθείς; Ή καλύτερα, πως θα κερδίσεις έναν αγώνα για τον οποίο δεν προπονήθηκες;

Ειλικρινά νομίζω ότι οι δυνατότητες ευκολίας που μας προσφέρονται σήμερα είναι τόσες πολλές που κάθε άνθρωπος πρέπει οικειοθελώς να αποφασίσει να αρνηθεί μέρος αυτών προκειμένου να μπορέσει να επιστρέψει σε μια κατάσταση πιο συμβατή με την βιολογική και ψυχική “μηχανική” της κατασκευής του. Άνθρωπος: Η τέχνη του να ζεις που ξεχάσαμε

Και μια ιστορία

Η παρακάτω ιστορία είναι διαφωτιστική:

“Μια μέρα κάποιος συνάντησε στο δρόμο του μια πεταλούδα που προσπαθούσε να βγει από το κουκούλι της. Για ώρες η πεταλούδα αγωνιζόταν να βγει ωστόσο κατάφερε να ανοίξει μόνο μια μικρή τρύπα στο κουκούλι και κατάκοπη σταμάτησε να προσπαθεί. Ο άντρας λυπήθηκε την πεταλούδα και αποφάσισε να την βοηθήσει. Έτσι λοιπόν έσκισε το κουκούλι που την κρατούσε αιχμάλωτη και περίμενε να τη δει να πετάει.

Η πεταλούδα ελευθερώθηκε με ευκολία από το σκισμένο κουκούλι αλλά δεν κατάφερε να πετάξει. Περιφερόταν για ώρες στο έδαφος χωρίς να μπορεί να φύγει και τελικά ξεψύχησε δυο μέρες μετά από την ασιτία.

Ο άντρας κατάλαβε: O αγώνας της πεταλούδας να σκίσει το κουκούλι ήταν αναγκαίος ώστε τα ζωικά υγρά της κάμπιας να μεταφερθούν στα φτερά και έτσι το σώμα της να είναι έτοιμο να πετάξει μετά τον απεγκλωβισμό της. Η πρόωρη απελευθέρωσή της είχε ως αποτέλεσμα να μην ολοκληρωθεί ο αναγκαίος μηχανισμός για την ωρίμανσή της και έτσι κάτι φαινομενικά θετικό είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατό της.”

Αυτή ακριβώς νομίζω πως πρέπει να είναι και η δική μας μέριμνα σήμερα. Να αρνηθούμε κόντρα στο ρεύμα της εποχής καθετί που επιταχύνει άκαιρα την ωρίμανσή μας ή διευκολύνει αχρείαστα την πορεία μας.

Μέσα από την ελεγχόμενη δοκιμασία των δυνάμεων μας θα γίνουμε ξανά «άνθρωποι» που θα αγωνίζονται, θα περπατούν , θα μιλούν, θα αγωνίζονται, θα γελούν, θα εκμυστηρεύονται, θα ερωτεύονται, θα τραγουδούν, θα ζουν αληθινά το τώρα και όχι τις φαντασίες τους σε κάποιο μέσο εικονικής πραγματικότητας.