Τοξικοί Γονείς: Τα Παιδιά δεν είναι Εργαλεία

Τοξικοί γονείς: Τα παιδιά σου δεν είναι εργαλεία σου

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ για ποιο λόγο κάνουμε παιδιά; Λογικά θα μου πεις για τη διαιώνιση του είδους. Αν ζούσαμε διακόσια ή τριακόσια χρόνια πίσω, θα το δεχόμουν χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά όχι τώρα. Η αλήθεια είναι ότι το είδος μας δε χρειάζεται ιδιαίτερη βοήθεια για να αυξηθεί. Είμαστε ήδη περίπου 7,8 δισεκατομμύρια στον πλανήτη κι αυξανόμαστε.

Άρα γιατί κάνουμε παιδιά; Ίσως είναι γραμμένο στο DNA μας και υπάρχει μία ακατανίκητη επιθυμία που μας ωθεί. Εδώ θα ήθελα να έχω περισσότερα επιχειρήματα για το αντίθετο, αλλά απ’ ότι φαίνεται από την κοινωνία γενικότερα, ίσως ισχύει αυτό και εδώ ξεκινούν οι δυσκολίες.

Η επιθυμία μας να διαιωνίσουμε το είδος έχει και μία φιλοσοφική προσέγγιση. Είναι η εσωτερική μας επιθυμία να αφήσουμε το σημάδι μας στον κόσμο. Να θυμάται ο κόσμος ότι περάσαμε από εδώ και αυτό είναι που αφήσαμε πίσω μας.

Αρκεί να θυμόμαστε ότι τα παιδιά είναι ανεξάρτητες οντότητες και όχι απόλυτες συνέχειές μας. Είναι σημαντικό να προσέξουμε κάποια πράγματα, έτσι ώστε να μην κάνουμε αρκετά από τα λάθη που έκαναν οι γονείς μας με εμάς κι γονείς τους με τους δικούς μας. Πώς η Σχέση μας με τους Γονείς μας Επηρεάζει τις Δικές μας Σχέσεις, Τα παιδιά σου δεν είναι εργαλεία σου

Τα παιδιά δεν είναι η απόλυτη συνέχειά μας

Κάνω παιδιά δε σημαίνει φτιάχνω μία μικρογραφία μου. Ίσως μου μοιάζει αρκετά βέβαια, αλλά μιλάμε για όλα τα υπόλοιπα. Ένα παιδί έχει δικό του χαρακτήρα, δική του υπόσταση, ενδιαφέροντα και συνήθειες. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί το παιδί να γίνει ότι δεν έγινες εσύ ποτέ. Βλέπω πολλούς γονείς να κατευθύνουν τα παιδιά τους να ασχοληθούν με δραστηριότητες που οι ίδιοι δεν έκαναν ποτέ, ενώ ήθελαν πολύ και μάλιστα τα πιέζουν σε αφόρητο βαθμό.

Αν ήθελα να γίνω μεγάλος τενίστας αλλά δεν τα κατάφερα ποτέ, αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να γίνει το παιδί μου. Πόσο μάλλον, αν εκείνο σιχαίνεται το τένις. Ούτε πρέπει να πάει για τένις γιατί εγώ έπαιζα και ήμουν καταπληκτικός, οπότε υποχρεωτικά πρέπει να συνεχίσει την παράδοση.

«Είμαστε οικογένεια στρατιωτικών από πάππου προς πάππου, δεν μπορείς εσύ να το χαλάσεις αυτό για να γίνεις μουσικός». Πιστεύω ότι διαβάζοντας το άρθρο, πολλοί θα συσχετιστούν με αυτό. Ίσως αντί για στρατιωτικός να βάλουν δικηγόρος, γιατρός και πάει λέγοντας. Είναι πάρα πολλά παιδιά που μεγαλώνουν στη σκιά των γονιών τους και όλοι περιμένουν να τα δουν να ασχοληθούν με τα ίδια ενδιαφέροντα.

Ειδικά αν έχεις μεγαλώσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον, θα μπορέσεις να το καταλάβεις απόλυτα.

Τα παιδιά δεν είναι ο προσωπικός σου σάκος του μποξ

Τα παιδιά δεν είναι μπαλάκια stress relief. Δεν τα φέραμε στον κόσμο για να ξεσπάσουμε επάνω τους. Δεν γίνεται να τους φωνάζουμε και να τα βρίζουμε γιατί δεν πήγε καλά η μέρα μας και θέλουμε να εκτονωθούμε. Δε θα αναφερθώ στη σωματική βία γιατί θεωρώ αυτονόητο ότι δε θα έπρεπε να υπάρχει καθόλου.

Παρ’ όλα αυτά, πολλοί εκεί έξω θεωρούν τα παιδιά τους μικρούς υπηρέτες, που ήρθαν στον κόσμο για να τους κάνουν τα χατίρια. Θυμάμαι χαρακτηριστική ατάκα που μου λένε αρκετοί μαθητές μας «Αφού είσαι ο μικρότερος, θα τρέχεις για όλα».

Επίσης, δεν είναι μέτρο σύγκρισης της επιτυχία μας

Είναι μεγάλη αδυναμία χαρακτήρα να συγκρίνεσαι με τα παιδιά σου και να τα υποβαθμίζεις. Πολλοί μαθητές μας έχουν ακούσει την ατάκα: «Εγώ στην ηλικία σου είχα ήδη…». Λες και η ζωή είναι αγώνας δρόμου και πρέπει να προλάβουμε να κάνουμε όλα όσα έκαναν οι γονείς μας και ακόμα περισσότερα.

Είναι απίστευτα αγχωτικό για ένα παιδί να το συγκρίνουν συστηματικά με το γονιό του και ακόμα χειρότερο να το βρίσκουν «λιγότερο» στις επιτυχίες του. «Εγώ το πτυχίο μου το πήρα με 10 και διάβαζα με κεριά κι εσύ, που δε σου λείπει τίποτα, δεν μπορείς να βγάλεις ούτε 8».

Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε, ότι το να φέρουμε ένα παιδί στον κόσμο δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν το κάνουμε γιατί πρέπει, αλλά γιατί μπορούμε να το στηρίξουμε και να το βοηθήσουμε να μεγαλώσει και να εξελιχθεί. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλοι δεχόμαστε πιέσεις από τους γονείς για να κάνουμε παιδιά και όσο πιο σύντομα γίνεται. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που καταλήγουμε να αποφεύγουμε οικογενειακές συγκεντρώσεις για να μη μας ζαλίζουν άλλο.

Αν θες να είσαι σωστός σαν άντρας και σαν πατέρας, πρέπει να μπορείς να στηρίξεις το παιδί σου. Ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνεις τι κάνει, να το δέχεσαι χωρίς να κρίνεις τις επιλογές του και να κάνεις ότι μπορείς για να είναι ευτυχισμένο. Αυτή είναι η σημαντικότερη κληρονομιά που μπορείς να αφήσεις πίσω σου.

Αν θες να γίνεις καλύτερος άνδρας σε όλα τα επίπεδα, δες εδώ