4 Τρόποι με τους οποίους παραμένουμε Παιδιά ως Ενήλικες

Λένε πως όταν είμαστε παιδιά, πιστεύουμε πως οι μεγάλοι είναι παντοδύναμοι και ξέρουν πάντα τι να κάνουν, αλλά καθώς ενηλικιωνόμαστε, αντιλαμβανόμαστε πως κανείς δεν έχει ιδέα τι πραγματικά να κάνει.

Η παραπάνω άποψη συχνά λέγεται σαν κάποιου είδους γενική αλήθεια.

Ωστόσο δεν είναι αλήθεια. Πρόκειται για μια δικαιολογία για να συνεχίσει κάποιος να φέρεται ως παιδί καθώς μεγαλώνει.

Όλοι μας ξέρουμε ανθρώπους που γνωρίζουν σε γενικές γραμμές τι να κάνουν στη ζωή τους και την έχουν βάλει σε τάξη. Άτομα που είναι ικανά να φερθούν ως υπεύθυνοι ενήλικες.

Ενώ λοιπόν είναι αλήθεια πως όλοι μας αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες μας και διανύουμε περιόδους κρίσεων και αλλαγών που μας οδηγούν σε αχαρτογράφητα νερά, απ’ τη στιγμή που αγγίξεις μια ηλικία (γύρω στα 30) θα πρέπει να έχεις αναπτύξει την συναισθηματική σου νοημοσύνη και να έχεις τα ψυχολογικά εργαλεία που σου επιτρέπουν να αντιμετωπίσεις κάποιο πρόβλημα – όσο απρόβλεπτο ή καινούριο και αν είναι.

Αν κάποιος δεν έχει αναπτύξει αυτή την ικανότητα, τότε αυτό σημαίνει πως καθώς μεγάλωνε κάτι τον εμπόδισε απ’ το να το κάνει.

Ενώ όμως όλοι θα πρέπει να στοχεύουμε στην ψυχολογική μας ενηλικίωση, η αλήθεια είναι πως αυτή η τέλεια ψυχική ισορροπία είναι δύσκολο να αποκτηθεί. Ωστόσο, αυτό το γεγονός δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για να φέρεται κάποιος παιδικά και ανώριμα αλλά ως τρόπος για να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και τους άλλους.

Για αυτό τον λόγο σε αυτό το άρθρο θα δούμε τέσσερις τρόπους που ένας άνθρωπος παραμένει παιδί ακόμα και όταν βιολογικά έχει ωριμάσει.

#1 Παραμένουμε παιδιά όταν εξαρτόμαστε από τους άλλους

Ως παιδιά εξαρτόμαστε απόλυτα από τους γονείς μας για φαγητό, στέγη, ένδυση, πρόγραμμα, κλπ. Και καθώς μεγαλώνουμε, γινόμαστε σταδιακά πιο ανεξάρτητοι και αυτόνομοι, αλλά όχι εντελώς.

Και είναι λογικό. Δεν καλλιεργούμε μόνοι μας το φαγητό μας, δεν φτιάχνουμε μόνοι μας τα αμάξια που οδηγούμε και ακόμα και οι πιο επιδέξιοι από εμάς βασίζονται κάποιες φορές σε άλλους για να τους φτιάξουν τα υδραυλικά ή να χτίσουν έναν τοίχο.

Ωστόσο, η ανεξαρτησία μας όσον αφορά τα συναισθήματα μας και τον τρόπο σκέψης μας υφίσταται.

Ναι, κάνεις δεν μπορεί να έχει 100% τον έλεγχο στη ζωή του και χρειάζεται να ξέρουμε πως μπορούμε να βασιστούμε σε άλλους για κάποια βοήθεια.

Όμως άλλο το «μπορώ να βασιστώ σε κάποιον άλλο» και άλλο το «έχω ανάγκη κάποιος άλλος να πάρει την ευθύνη της ζωής μου».

Το πρώτο είναι φυσιολογικό, το δεύτερο όχι.

Το να χρειάζεσαι να έχεις κάποιον άλλο (σύντροφο, φίλο, γονέα) να είναι πιο συναισθηματικά δυνατός από εσένα ώστε να μπορείς να τους δώσεις την ευθύνη της ζωής σου σε βάζει στη θέση του παιδιού.

Ναι, το να αναγνωρίζεις πως είσαι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για τις επιλογές σου είναι ψυχικά κουραστικό. Και για αυτό πολλές φορές οι άνθρωποι υποχωρούν και αναζητούν τον «γονέα» που θα πάρει την ευθύνη.

Για παράδειγμα όταν κάποιος καταφεύγει σε κάποιον γυμναστή ή διατροφολόγο και απλά του λέει «Απλά πες μου τι ασκήσεις να κάνω» ή «Απλά πες μου τι ακριβώς να φάω».

Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που οι διάφορες θρησκείες έχουν τόση απήχηση. Ότι ηλικία και αν είσαι πάντα θα είναι δελεαστικό να έχεις κάποιον να σου δώσει τη μυστική συνταγή και να σου δώσει ακριβώς την λύση χωρίς εσύ να πάρεις πάνω σου κάποια ευθύνη.

#2 Παραμένουμε παιδιά όταν δεν έχουμε βρει την ταυτότητα μας

Κάθε φυσιολογικός νέος συνεχώς προσπαθεί να βρει την ταυτότητα του. Που ταιριάζει, τι θέλει να κάνει, τι πρέπει να κάνει και ποια είναι τα όρια του.

Και καθώς συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε, συνεχίζουμε να νιώθουμε κάποιου είδους σύγχυση σχετικά με εμάς και τη θέση μας στον κόσμο. Και τα συναισθήματα αυτά εντείνονται περισσότερο όσο κάνουμε πιο περίπλοκες και βαθιές ερωτήσεις στον εαυτό μας και οι απαντήσεις που λαμβάνουμε καταλήγουν ανεπαρκείς ή λανθασμένες.

Το θέμα είναι πως όσο περισσότερο μπερδεμένοι και προβληματισμένοι νιώθουμε για τον εαυτό μας, την ταυτότητα μας και όσο λιγότερο έχουμε ξεκαθαρίσει το ποιοι είμαστε, τόσο πιο εύκολα εξαρτόμαστε ψυχικά απ’ τους άλλους. 4 Τρόποι με τους οποίους παραμένουμε Παιδιά ως Ενήλικες

#3 Όταν δεν προσαρμοζόμαστε στο περιβάλλον μας

Ένα παιδί μόνιμα μαθαίνει τι αναμένεται και τι περιμένουν οι άλλοι από αυτό. Ποιοι είναι οι κανόνες, τι είναι αποδεκτό και τι όχι στο περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει.

Αυτό συνεχίζεται κατά κάποιον τρόπο και στην ενήλικη ζωή, καθώς το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο δρούμε συνεχίζει να αλλάζει κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Ότι ηλικία και αν έχεις ποτέ δε σταματάς να νιώθεις άβολα όταν αισθάνεσαι σαν το ψάρι έξω απ’ το νερό. Όταν δηλαδή δεν γνωρίζεις πώς να φερθείς, τι να κάνεις και τι να πεις.

Αυτό πολλές φορές σε ωθεί να βασίζεσαι και να εξαρτάσαι από τους άλλους.

Κάθε άνθρωπος που συναντάς κρύβει τον δικό του κόσμο μέσα του και αντιπροσωπεύει έναν μοναδικό συνδυασμό χαρακτηριστικών προσωπικότητας. Οπότε είναι λογικό να μην γνωρίζεις ανά πάσα στιγμή τον ιδανικό τρόπο να τον προσεγγίσεις, να του μιλήσεις, να τον ηρεμήσεις και να διαφωνήσεις μαζί του.

Κάθε άνθρωπος που συναντάς αποτελεί και ένα καινούριο παζλ, και σε κάθε νέο περιβάλλον συναντάς μια καινούρια ομάδα από ξεχωριστά άτομα. Και φυσικά κάθε οργανισμός, περιοχή, κουλτούρα αλλάζουν, όπως κι εσύ, με το πέρασμα του χρόνου.

Έτσι ακόμα και όταν πιστέψεις ότι έχεις μάθει πώς να πλοηγείσαι στον κοινωνικό ιστό, πάντα θα πρέπει να ανανεώνεις τους χάρτες σου και να προσαρμόζεσαι σε νέες καταστάσεις.

#4 Όταν δεν αναγνωρίζουμε πως χρειάζεται να μάθουμε νέα πράγματα για να εκπληρώσουμε τις ευθύνες μας

Ένας ώριμος ενήλικας πρέπει να έχει τη δυνατότητα να εκπληρώσει τους ρόλους και τις ευθύνες στη ζωή του.

Και για αυτό τον λόγο θα πρέπει να βλέπει τον εαυτό του ως έναν αιώνιο μαθητή ο οποίος μπορεί να γνωρίζει πολλά σε έναν συγκεκριμένο τομέα, όμως συνεχίζει να αναζητά τη γνώση για να γίνει ικανότερος στους καινούριους ρόλους που αναλαμβάνει.

Φυσικά κανείς δεν έχει τον χρόνο και αρκετά συχνά τη διάθεση για να γίνει ικανός σε κάθε είδους δεξιότητα. Κάθε άνθρωπος γίνεται ενήλικας όχι με το να αναπτύξει και να εξελίξει όλες τις ικανότητες με τις οποίες γεννήθηκε, αλλά με το να αναπτύξει κάποιες από αυτές και να τις ενσωματώσει σε ένα λειτουργικό σύνολο.

Από τη στιγμή που καθώς μεγαλώνουμε κάποιες δεξιότητες μας τις αγνοούμε, όλοι μας παραμένουμε μη ανεπτυγμένοι σε κάποιους τομείς.

Αυτό σημαίνει πως κάποιος μπορεί να είναι ειδικός σε έναν συγκεκριμένο τομέα αλλά να είναι παιδί σε θέματα που αφορούν την πολιτική, τα οικονομικά κλπ.

Κάθε άνθρωπος είναι παιδί στους τομείς που δεν έχει αναπτύξει αρκετά τις ικανότητες του και ώριμος στους τομείς που είναι ειδικός και που γνωρίζει καλά.

Θες να ακονίσεις τις ικανότητες σου στο φλερτ; Δες εδώ

Συνοψίζοντας

Το να κατανοήσεις τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι συνεχίζουν να παραμένουν παιδιά μπορεί να σε βοηθήσει με δύο τρόπους.

Πρώτα απ’ όλα σε βοηθάει να γίνεις πιο συμπονετικός και λιγότερο αυστηρός με τον εαυτό σου. Ως ενήλικας είναι αποπροσανατολιστικό και αποθαρρυντικό να συγκρούεσαι συνεχώς με όλα εκείνα τα κομμάτια του εαυτού σου που δεν σου αρέσουν και που δεν έχουν αναπτυχθεί εξίσου με άλλα.

Όμως καθώς προσπαθείς να τα αντιμετωπίσεις, και ειδικά εκείνα που εμποδίζουν την επιτυχία σου και την ευτυχία σου, θα πρέπει να αντιληφθείς πως αυτό είναι κάτι φυσιολογικό και αναπόφευκτό.

Δεύτερον, κατανοώντας τους τρόπους με τους οποίους παραμένουμε παιδιά αναπτύσσεις περισσότερη υπομονή και κατανόηση με τους άλλους ανθρώπους.

Η ανθρώπινη εμπειρία είναι δύσκολη, απρόβλεπτη και γεμάτη παγίδες.

Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι, είτε κάποιος είναι νέος είτε πιο ώριμος, να εκθέσει την ανωριμότητα του (και την ανασφάλεια του) στους άλλους.

Αυτή η έκθεση μπορεί να τον οδηγήσει στην ταπείνωση είτε σε κοινωνικό πλαίσιο, είτε τις προσωπικές του σχέσεις.

Με το να γνωρίζεις λοιπόν το πώς και το γιατί κάποιοι συμπεριφέροντε ως παιδιά, σε βοηθάει να συνεργαστείς καλύτερα μαζί τους και να τους βοηθήσεις να προσαρμοστούν και να αντιμετωπίσουν τη ζωή με μεγαλύτερη ευελιξία και αποτελεσματικότητα.