Η Ζωή είναι πολύ μικρή για να φοβάσαι να δείξεις Αδέξιος

ΖΩΗ

By Nikos

Share

Tweet

Pin

Share

Λαμβάνω συνεχώς μηνύματα από φίλους του site και του καναλιού μας στο youtube και πολλά απ’ αυτά εξιστορούν πάνω κάτω την ίδια ιστορία.

Κάποιος φίλος μας είδε κάπου μια εντυπωσιακή κοπέλα και ήθελε να της μιλήσει, αλλά το απέφυγε γιατί το ενδεχόμενο να κάνει κάποια γκάφα, να δείξει αδέξιος και να γίνει ρεζίλι στην κοπέλα και στους γύρω του, τον τρόμαζε.

Δεν ήθελε να τον σχολιάσουν, να γελάσουν μαζί του, να τον κοροϊδέψουν κλπ.

Γιατί όμως;

Γιατί να πονάς τόσο πολύ όταν νιώθεις ότι ντροπιάζεις τον εαυτό σου μπροστά στους άλλους; Και πόσο πραγματικά έχει νόημα να ακούσεις αυτή τη φωνή που σου λέει «μην το τολμήσεις, κάνε πίσω.».

Είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης

Αυτό που περισσότερο απ’ όλα σε αποτρέπει να αποκτήσεις την ερωτική και προσωπική ζωή που ονειρεύεσαι, είναι η απροθυμία σου να δείξεις αδέξιος.

Και είναι φυσιολογικό.

Οι ανθρωπολόγοι και οι εξελικτικοί ψυχολόγοι θα έλεγαν πως η απροθυμία αυτή δεν είναι παρά ένα πρωτόγονο αντανακλαστικό από τα ένστικτα που έχουμε κληρονομήσει απ’ τους προγόνους μας.

Αυτός ο συναισθηματικός πόνος δεν είναι παρά αυτό το έντονο συναίσθημα άγχους που προκύπτει απ’ την πιθανότητα να εξοστρακιστούμε από την ομάδα και τη φυλή στην οποία ανήκουμε. Είναι μια αντίδραση λοιπόν απέναντι στον μεγαλύτερο ανθρώπινο φόβο, το φόβο της κοινωνικής απόρριψης και της μοναξιάς.

Και η αλήθεια είναι πως ναι, ως ένα βαθμό, ο συναισθηματικός πόνος που συνοδεύει τη ντροπή οφείλεται σε αυτό το φαινόμενο. Παράλληλα όμως, μας τρομάζει και το γεγονός ότι η εικόνα μας, στη χειρότερη και λιγότερο κολακευτική εκδοχή μας, έχει αποτυπωθεί στο μυαλό κάποιου άλλου και δεν είναι πια υπό τον έλεγχο μας.

Νιώθουμε σαν να έχουμε δανείσει σε κάποιον ένα κομμάτι του εαυτού μας και να του έχουμε παραχωρήσει το δικαίωμα να το κάνει ότι θέλει. Συμπεριλαμβανομένου αυτού που φοβόμαστε περισσότερο, να γελάσει μαζί μας και να μας κοροϊδέψει.

Το να δείξεις αδέξιος δεν είναι κακό

Ευτυχώς για εμάς όμως, το δάνειο αυτό δεν είναι μόνιμο. Η διάρκεια του είναι μικρή και μέσα σε μερικές ώρες ή ακόμα και λεπτά, η εικόνα που είχε ο άγνωστος στο μυαλό του για εμάς, αρχίζει και ξεθωριάζει.

Σβήνει, θολώνει, εξαφανίζεται και δε μένει τίποτα που να θυμίζει συγκεκριμένα εμάς.

Συλλογίσου λίγο και τη δική σου εμπειρία. Φέρε στο μυαλό σου κάποιο περιστατικό στο οποίο κάποιος άγνωστος που είδες άρχισε να φέρεται με τρόπο περίεργο για τον οποίο θα έπρεπε να ντρέπεται.

Όσο περίεργος κι αν έδειχνε ή όσο αλλοπρόσαλλη και αν έμοιαζε η συμπεριφορά του, διαπιστώνεις πως αυτή τη στιγμή που προσπαθείς να ανασύρεις την ανάμνηση απ’ το μυαλό σου, έχεις ξεχάσει το πρόσωπο του (ενώ εκείνη τη στιγμή ήσουν σίγουρος πως δε θα το ξέχναγες ποτέ).

Ακόμα και σε πιο σοβαρά περιστατικά, που κάποιος γίνεται μάρτυρας ενός εγκλήματος, η μνήμη είναι φευγαλέα. Και πολλές φορές δυσκολεύεται να εντοπίσει με σιγουριά τον ένοχο όταν τον ξαναδεί.

Αν λοιπόν οι άνθρωποι δύσκολα θυμούνται κάποιον που διέπραξε ένα έγκλημα μπροστά τους, γιατί να θυμούνται για καιρό κάποιον που προσπάθησε να τους πιάσει κουβέντα τραυλίζοντας;

Γιατί να θυμούνται κάποιον που από το άγχος του έκανε μια μικρή γκάφα ενώ προσπαθούσε να φλερτάρει μια όμορφη κοπέλα; Γιατί να τους μείνει στο μυαλό και να αναφέρουν το περιστατικό σε όλους τους τούς φίλους ώστε να γελάσουν όλοι μαζί με τον αδέξιο τύπο που ήθελε να κάνει μια γνωριμία;

Και η αλήθεια είναι μία: Δεν πρόκειται να τον θυμούνται.

Και γι’ αυτόν το λόγο κανείς δεν πρόκειται να θυμάται εσένα που δοκίμασες να πιάσεις κουβέντα σε εκείνη τη γοητευτική μελαχρινή, στο σουπερμάρκετ, στο βιβλιοπωλείο, στην αποβάθρα του μετρό και οπουδήποτε αλλού ένιωθες πως ήθελες να κάνεις κάποια κίνηση αλλά δεν τόλμησες.

Και δεν τόλμησες γιατί φοβόσουν τί θα πουν οι άλλοι.

Να το θυμάσαι την επομένη φορά αυτό. Ότι και να γίνει, όσο αδέξιος και αν είσαι, όποια γκάφα και αν κάνεις, όσο και αν νιώθεις ότι τρέμουν τα χέρια σου και η φωνή σου, κανείς δε θα το θυμάται μετά από λίγο.

Να το θυμάσαι κάθε φορά που διστάζεις να κάνεις κάποια κίνηση.

Είναι πιο εύκολο να ζεις στη στιγμή και να δράσεις με περισσότερη αποφασιστικότητα όταν ξέρεις πως εν τέλει δεν έχει και τόσο σημασία αν νιώσεις και λίγο αμήχανα. Δε θα συμβεί κάτι συνταρακτικό και ούτε θα έρθει και η συντέλεια του κόσμου.

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να ζεις με την αμφιβολία. Και ναι, το ξέρω πως η προηγούμενη φράση είναι κλισέ και την έχεις ακούσει χίλιες φορές, μα θα την επαναλάβω άλλες χίλιες γιατί είναι αλήθεια.

Δεν έχεις τίποτα να χάσεις όταν μιλάμε για κοινωνικό ρίσκο. Το πολύ πολύ να νιώσεις άβολα για μια δυο ώρες και μετά να συνεχίσεις τη ζωή σου. Η ζωή όμως έχει ημερομηνία λήξης και γι’ αυτό καλό είναι να φροντίσει να αξιοποιήσεις το χρόνο σου όσο καλύτερα μπορείς.

Άλλωστε τι είναι καλύτερο, να κάνεις αυτό που γουστάρεις ακόμα και αν το κάνεις αδέξια νιώθοντας άβολα για μερικά λεπτά ή να μένεις άπραγος και να το μετανιώνεις;

Κάτι μου λέει πως το δεύτερο σου φαίνεται χειρότερο απ’ το πρώτο. Γι’ αυτό κάνε πράγματα, διεκδίκησε, δράσε. Κι ας μην το κάνεις με τον ιδανικό και τον τέλειο τρόπο. Κάντο, κι ας δείξεις αδέξιος. Ζήσε τη ζωή σου με το δικό σου τρόπο και άσε το τι μπορεί να πουν οι άλλοι.

Θες να γίνεις ατρόμητος στο φλερτ; Δες εδώ