Αποδοχή του Εαυτού σου: Ότι καλύτερο μπορείς να κάνεις για σένα

Η αποδοχή του εαυτού σου είναι πραγματικά το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Ή για να το πω αλλιώς:

Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που γίνεται όταν προσπαθείς να βελτιώσεις τον εαυτό σου, είναι η ιδέα του ότι είσαι εγγενώς «ελαττωματικός» ή ότι κάτι πάει στραβά μαζί σου. Και για να είμαστε δίκαιοι: ναι, κάτι πάει στραβά μαζί σου. Όπως και με εμένα. Όπως και με κάθε άλλον εκεί έξω. Κυριολεκτικά δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς ελαττώματα.

Ζούμε σε έναν κόσμο που προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε ότι είμαστε χαμένη υπόθεση. Ότι είμαστε χάλια. Ότι τα κάνουμε όλα λάθος. Είναι η τακτική του σύγχρονου μάρκετινγκ: δημιούργησε ένα κενό σε κάποιον και έπειτα βοήθησέ τον να το καλύψει. Πάρε αυτή τη γιγάντια άδεια τρύπα στη ζωή του και γέμισέ τη με πράγματα.

Το ίδιο κάνουν και τα social media: μας κάνουν να νιώθουμε μειονεκτικά για τον εαυτό μας. Πως μπορείς να ανταγωνισθείς τις προσεκτικά καλλιεργημένες δημόσιες εικόνες των άλλων στο Instagram; Πέρνα λίγο χρόνο στο Twitter και ετοιμάσου να δεχτείς χτυπήματα από διάφορους αγνώστους που είναι έτοιμοι να σου πουν πόσο χαζός είσαι.

Οι φωνές (και των άλλων ανθρώπων και η δική σου) είναι πρόθυμες να σου παρέχουν τη λίστα με τους λόγους του «γιατί είσαι χάλια». Δεν είσαι αρκετός, δεν είσαι επαρκής, δεν είσαι τόσο καλός όσο οι άλλοι. Πως τολμάς να βγάζεις τον εαυτό σου εκεί έξω; Είσαι πολύ χοντρός, φασαριόζος, ήσυχος, αδύνατος, καλός, ντροπαλός, οτιδήποτε.

Η αποδοχή του εαυτού σου είναι η μόνη λύση ώστε να μην μπορούν αυτά τα λόγια να σε πληγώσουν. Αποδοχή του εαυτού σου σημαίνει ακριβώς αυτό: Να κοιτάς τη λίστα με τις αδυναμίες και τις ατέλειές σου και να λες: «και λοιπόν;». Αποδεχόμενος ότι δεν είσαι «τέλειος» (για οποιονδήποτε ορισμό του «τέλειος» προτιμάς) αναγνωρίζεις ότι δεν υπάρχει τίποτα το κακό στο να έχεις ατέλειες.

Το θέμα είναι πως οι φωνές που σε επικρίνουν (είτε πραγματικοί άνθρωποι, είτε η εσωτερική σου φωνή) έχουν τόση δύναμη, όση τους δίνεις εσύ. Όταν αποδέχεσαι τον εαυτό σου, τους στερείς όλη τη δύναμη. Όταν αγαπάς τον εαυτό σου, όσο ατελής κι αν είσαι, κάνεις ένα μεγάλο βήμα για να τις αψηφήσεις.

Μόνο που, αν αποδεχτείς τον εαυτό σου με τα ελαττώματά του, δεν θα σήμαινε αυτό ότι δεν χρειάζεται να βελτιωθείς;

Στην πραγματικότητα, όχι. Αποδοχή του Εαυτού σου: Ότι καλύτερο μπορείς να κάνεις για σένα

Μπορείς και καλύτερα

Το παραπάνω ερώτημα αποτυπώνει μια αρκετά συχνή παρανόηση. Η υπόθεση που κάνει είναι πως η βελτίωση του εαυτού μας μπορεί να έρθει μόνο εφόσον πιστεύουμε ότι έχουμε κάτι εγγενώς κακό ή ελαττωματικό μέσα μας και το οποίο πρέπει να διορθωθεί.

Ολόκληρες εταιρίες και υπηρεσίες έχουν δημιουργηθεί γύρω από το να διαβεβαιώνουν τους ανθρώπους ότι είναι ανασφαλείς και ότι μισούν τους εαυτούς τους, προκειμένου να τους πουλήσουν το κυνήγι της τελειότητας, ακόμα κι όταν αυτή η τελειότητα δεν είναι κάτι άλλο από τρικ, περιτυλίγματα και κορδελάκια.

Στο κάτω κάτω αν πρόκειται να αποδεχτείς τον εαυτό σου, τότε δεν γίνεσαι ουσιαστικά αυτάρεσκος; Τι είναι αυτό που οδηγεί τους ανθρώπους να γίνουν καλύτεροι εκτός από την πρωταρχική ανάγκη τους να ξεπεράσουν τις προσωπικές τους αμφιβολίες;

Η απάντηση είναι απλή: η ανάγκης τους να γίνουν καλύτεροι. Η ικανοποίηση δεν είναι το αντίθετο της φιλοδοξίας. Είναι αυτό που σου δίνει τη δύναμη να κυνηγήσεις τους στόχους σου. Είσαι πολύ καλός όπως είσαι, αλλά και πάλι μπορείς να βελτιωθείς.

Επιθυμείς να πετύχεις περισσότερα, χωρίς να χρειάζεται να νιώθεις υποχρεωτικά ότι αυτή η βελτίωση είναι απαραίτητη. Πρόκειται για μια βασική αλλαγή στον τρόπο σκέψης που αφαιρεί την επιτακτικότητα και την κριτική και βάζει στη θέση τους την πρόθεση και το σκοπό. «Δεν είμαι εκεί που θέλω να είμαι, και είναι ΟΚ αυτό, γιατί μπορώ να δουλέψω προς αυτή την κατεύθυνση».

Αυτή η απλή αλλαγή στον τρόπο σκέψης μπορεί να είναι απίστευτα απελευθερωτική. Δεν ορίζεις τον εαυτό σου από τους περιορισμούς, οπότε δεν περιορίζεις και αυτό για το οποίο είσαι ικανός. Δεν προσπαθείς να ανταποκριθείς στην ιδέα και την εικόνα κάποιου άλλου για τη ζωή σου.

Δεν κάνεις την ευτυχία σου, την ικανοποίησή σου και την αποδοχή του εαυτού σου εξαρτώμενες από τις απόψεις και τα θέλω των τρίτων.

Αντίθετα συνειδητοποιείς το λάθος που κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι όταν μιλούν για αυτοβελτίωση: πιστεύουν ότι υπάρχει τελικός προορισμός. Μόνο που δεν υπάρχει κάποιο τέρμα.

Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τις πολεμικές τέχνες, εστίασα με όλη μου την ορμή στις ζώνες που θα πάρω. Και όπως συμβαίνει και στις ταινίες, κάθε ζώνη με βοηθούσε να καταλάβω πόσα λίγα ήξερα τελικά και πόσο δρόμο είχα μπροστά μου ακόμα για να διανύσω. Μπορούσα είτε να απελπιστώ με το πόσο μακριά είχα ακόμα να φτάσω, είτε να αποδεχτώ ότι πάντα θα υπήρχε κάτι ακόμα που έπρεπε να μάθω και ότι αυτό ήταν οκ. Η αγάπη για να μάθω, η επιθυμία του «εντάξει, είμαι καλός, αλλά μπορώ να βελτιωθώ» ήταν αυτά που με ώθησαν.

Μπορεί να μην είσαι τόσο αδύνατος όσο οι άλλοι και αυτό είναι οκ. Μπορεί να μην είσαι τόσο γρήγορος όσο οι άλλοι. Είναι οκ. Μπορεί να μην είσαι τόσο γυμνασμένος, ψηλός, cool, ωραίος και είναι οκ. Είσαι οκ όπως είσαι.

Αλλά μπορείς να κάνεις κάτι καλύτερο, αν το θελήσεις.

Αν θες να βελτιώσεις την προσωπική σου ζωή, δες εδώ

Αποδοχή του εαυτού: Γιατί να μην θέλει κάποιος να βελτιωθεί;

Κάτι που έρχεται με την αποδοχή του εαυτού σου είναι και η αναγνώριση ότι μπορεί να μην θέλεις να προσπαθήσεις να βελτιωθείς ή να αλλάξεις. Σε πολλούς ανθρώπους αυτό θα φανεί αστείο. Γιατί να μην θες να καταφέρεις όσο πιο πολλά πράγματα γίνεται; Πως γίνεται απλά να κάθεσαι χαρούμενος μέσα στη μετριότητά σου;

Η απάντηση είναι απλή: με την αποδοχή του εαυτού σου, θα συνειδητοποιήσεις ίσως ότι υπάρχουν πράγματα τα οποία δε νιώθεις την ανάγκη να τα αλλάξεις. Οι προτεραιότητες των ανθρώπων διαφέρουν και αυτό που είναι ζωτικά σημαντικό για κάποιον, σε άλλον φαίνεται σαν ασήμαντο θέμα.

Για παράδειγμα, δύο άνθρωποι μπορεί να τρέχουν μαραθώνιο. Ο ένας βάζει όλη του τη δύναμη και την ενέργεια στο να τερματίσει τη διαδρομή κάτω από τις 4 ώρες. Ο άλλος μπορεί να βρίσκει ευχαρίστηση απλά στο να τερματίσει, ανεξαρτήτως χρόνου. Για τον πρώτο, το να μην πιέζει κανείς τον εαυτό του για να καταφέρει το καλύτερο (εν προκειμένω το μικρότερο δυνατό χρόνο) μοιάζει παράλογο. Στο κάτω κάτω γιατί να τρέξεις αν δεν πρόκειται να προσπαθήσεις για το καλύτερο;

Για τον δεύτερο η αξία βρίσκεται απλά στο να αποδείξει στον εαυτό του ότι μπορεί να τερματίσει ένα μαραθώνιο, κάτι που δεν έχει ξανακάνει δηλαδή. Και οι δύο, από τη σκοπιά τους, έχουν δίκιο.

Παρομοίως και στο θέμα των σχέσεων και του φλερτ, διαφορετικοί άνθρωποι δίνουν διαφορετική βαρύτητα στην επιτυχία. Κάποιοι κοιτάζουν υποτιμητικά αυτόν που είναι μονογαμικός και κάνει μία μόνο σχέση. Για αυτούς ο αριθμός των παρτενέρ και συντρόφων που είχαν είναι βασικός για την ταυτότητά τους.

Ο μονογαμικός, από την άλλη, βλέπει τον «παίκτη» σαν κάποιο που δεν μπορεί να διατηρήσει μία σχέση και χαίρεται για τη δική του δυνατή σύνδεση που έχει με τη σύντροφό του.

Υπάρχουν επίσης και εκείνοι που αποφασίζουν ότι οι στόχοι που είχαν δεν αξίζουν τελικά το κόστος που χρειάζεται να υποφέρουν. Το να δημιουργήσει και να διατηρήσει κοιλιακούς six-pack κάποιος, για παράδειγμα, κοστίζει πολύ σε χρόνο και προσπάθεια και τελικά δεν αλλάζει κάτι ουσιαστικό για τον ίδιο.

Ή κάποιος που είναι παχουλός, μπορεί να αποφασίσει ότι δεν υπάρχει λόγος να χάσει βάρος. Αν είναι υγιής, έχει μια δουλειά που του αρέσει, φίλους και μια ενεργή κοινωνική ζωή, μπορεί να αποφασίσει ότι ο μόνος λόγος για να αδυνατίσει θα ήταν για να χωράει σε μικρότερο μέγεθος ρούχα, κάτι που του κάνει ελάχιστη διαφορά. Και ότι ίσως να είχε νόημα να βελτιωθεί σε άλλους τομείς που έχουν μεγαλύτερο νόημα για τον ίδιο.

Η αποδοχή του εαυτού σου σού επιτρέπει να αποφασίσεις εσύ τι είναι σημαντικό για εσένα. Ο χρόνος, η ενέργεια και η θέληση είναι όλα πεπερασμένοι πόροι και μπορείς να καταλήξεις να τους σπαταλάς χωρίς να το θέλεις. Η κοινωνία μπορεί να σου λέει ότι πρέπει να δείχνεις, να ζεις και να φέρεσαι με συγκεκριμένο τρόπο, αλλά αποδεχόμενος τον εαυτό σου παίρνεις πάλι τον έλεγχο της ζωής σου και αποφασίζεις εσύ τι και πως θέλεις να αλλάξεις.

Οπότε αποδέξου τον εαυτό σου και δες την πίεση να μειώνεται. Σκέψου ψύχραιμα, και αν αποφασίσεις ότι θες να βελτιώσεις την προσωπική σου ζωή, είμαι εδώ για να μιλήσουμε.