Το Κρασί για Αρχάριους: Όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις

Υπάρχουν δεκάδες διαφορετικοί τύποι κρασιών. Το καθένα από αυτά έχει τη δική του ιδιαίτερη γεύση και συνδυάζεται με διαφορετικά φαγητά. Είναι λογικό λοιπόν η ίδια η διαδικασία του να διαλέξεις το σωστό κρασί για την περίσταση, να σε φοβίζει πολλές φορές.

Από την άλλη υπάρχουν και εκείνοι που δεν μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία και που σνομπάρουν τα κρασιά περιγράφοντας τα απλά ως χυμό σταφυλιών.

Είναι κρίμα που αυτή η κατηγορία ανθρώπων δεν μπορεί να αναγνωρίσει και να εκτιμήσει την αξία ενός καλού κρασιού. Το καλό κρασί είναι υπέροχο και μπορεί να μεταμορφώσει την όλη διαδικασία του φαγητού με την κοπέλα σου σε ένα μαγευτικό και αξιομνημόνευτο δείπνο.

Υπάρχει λοιπόν καλός λόγος για να μάθεις μερικά πράγματα παραπάνω για αυτό το πανάρχαιο και διαχρονικό ποτό.

Η διαφορά μεταξύ κόκκινου και λευκού κρασιού

Σίγουρα δε χρειάζεται να ξέρεις από κρασιά για να μπορείς να ξεχωρίζεις ένα λευκό κρασί από ένα κόκκινο κρασί. Έχουν διαφορετικό χρώμα και επίσης έχουν και διαφορετική γεύση. Όμως αξίζει να μάθεις το γιατί διαφέρουν.

Ο ένοχος εδώ είναι ο φλοιός του σταφυλιού και πιο συγκεκριμένα κάποιες ουσίες, γνωστές και ως τανίνες, που κρύβονται σε αυτόν.

Τι είναι οι τανίνες;

Οι τανίνες είναι μια φυσική ουσία η οποία συναντάται στα σταφύλια αλλά και σε άλλα φρούτα και φυτά και η γεύση της χαρακτηρίζεται ως πικρή, δημιουργώντας μια ξερή αίσθηση στο στόμα.

Οι τανίνες καταλήγουν στο κρασί όταν ο οινοποιός αφήνει τον φλοιό των σταφυλιών να ζυμωθεί μαζί με το χυμό τους. Αυτή η κίνηση, πέρα από τη γεύση, δίνει επίσης στο κρασί το χρώμα του.

Τα κρασιά τα οποία κατά τη ζύμωση έχουν μικρή ή καθόλου επαφή με τον φλοιό του σταφυλιού καταλήγουν να γίνουν ροζέ ή λευκά και περιέχουν πολύ λίγες τανίνες.

Από την άλλη, τα κρασιά που ζυμώνονται μαζί με το φλοιό και για μεγαλύτερη χρονική περίοδο γίνονται κόκκινα και έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε τανίνες.

Φυσικά, όπως πιστεύω φαντάζεσαι, ο φλοιός των κόκκινων σταφυλιών, περιέχει περισσότερες τανίνες από των φλοιό των λευκών σταφυλιών. Παρόλα αυτά, μπορείς να βγάλεις λευκό κρασί από κόκκινα σταφύλια αρκεί να διαχωρίσεις τον φλοιό από τον χυμό των σταφυλιών άμεσα. Το χρώμα του κρασιού στην ουσία έρχεται από εκεί.

Οι τανίνες αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά του κόκκινου κρασιού και το βασικό λόγο που περιγράφουμε τη γεύση ενός κόκκινου κρασιού ως πικρή. Οι τανίνες επίσης δίνουν στο κόκκινο κρασί την υφή του. Το κάνουν πιο απαλό ή πιο τραχύ και σε γενικές γραμμές όσο πιο σκούρο είναι το κρασί, το πιο υψηλή είναι η περιεκτικότητα του σε τανίνες και τόσο πιο έντονη είναι η γεύση του.

Το λευκό κρασί από την άλλη έχει και αυτό τανίνες. Απλά όχι αρκετές. Αντίθετα από τα κόκκινα, τα λευκά κρασιά χαρακτηρίζονται από την οξύτητα. Για αυτό και περιγράφει κανείς ένα λευκό κρασί ως ψυχρό ή στυφό.

Το ροζέ, είναι περισσότερο ροζ στο χρώμα του και ο λόγος είναι πως, κατά τη δημιουργία του, ο φλοιός μένει σε επαφή με τον χυμό των σταφυλιών για πολύ λιγότερο χρόνο απ’ ότι στο κόκκινο κρασί. Για αυτό το λόγο το ροζέ μοιάζει περισσότερο στο λευκό κρασί καθώς η περιεκτικότητα του σε τανίνες είναι σχετικά χαμηλή. Το Κρασί για Αρχάριους: Όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις

Γιατί δεν πρέπει να σερβίρεις το κόκκινο κρασί κρύο

Δεν υπάρχει κάποιος νόμος που να απαγορεύει την κατανάλωση κρύου κόκκινου κρασιού, όμως υπάρχει πολύ καλός λόγος για να μην το κάνεις. Και πάλι ο λόγος είναι οι τανίνες.

Οι τανίνες του κρασιού τείνουν να γίνονται ακόμη πιο πικρές όταν η θερμοκρασία του κρασιού πέφτει αισθητά. Αυτό σημαίνει πως, όταν βάζεις τα σκούρα κόκκινα κρασιά στο ψυγείο, επηρεάζεις άμεσα τη γεύση τους και έτσι χάνουν την καλή γευστικότητα τους.

Από την άλλη, τα λευκά και τα ροζέ κρασιά – ακριβώς επειδή έχουν χαμηλή περιεκτικότητα σε τανίνες – δεν χάνουν τη γεύση τους όταν τα ψύχεις. Ωστόσο και σε αυτή την περίπτωση χρειάζεται προσοχή καθώς αν ψυχθούν υπερβολικά και αυτά τα κρασιά θα χάσουν αρκετή από τη γεύση τους.

Φυσικά όλα είναι θέμα γούστου. Αν μη τι άλλο, κάποιοι προτιμούν τη μπύρα τους σε θερμοκρασία δωματίου και την πίτσα του κρύα.

Πως να περιγράψεις τη γεύση ενός κρασιού

Είπαμε λοιπόν πως η βασική διαφορά είναι πως το κόκκινο κρασί ζυμώνεται μαζί με τον φλοιό του σταφυλιού αυξάνοντας την περιεκτικότητα του σε τανίνες, ενώ το λευκό έχει πολύ λιγότερες τανίνες και αυξημένη οξύτητα.

Εύκολο έτσι δεν είναι;

Όχι και τόσο, γιατί αν μη τη άλλο η κουβέντα για τα κρασιά δε σταματάει στο κόκκινο και το λευκό χρώμα. Αν θες να μιλήσεις για το κρασί που απολαμβάνεις να πίνεις θα πρέπει να γίνεις πιο συγκεκριμένος. Θα πρέπει να μιλήσεις και για τη γεύση του.

Και αν και είναι αλήθεια πως η γεύση είναι κάτι υποκειμενικό και από άνθρωπο σε άνθρωπο διαφέρει, στο θέμα του κρασιού υπάρχουν κάποιοι ορισμοί που θα σε βοηθήσουν να εκφράσεις τις προτιμήσεις σου.

Γλυκύτητα: Νομίζω δε χρειάζεται πολλές εξηγήσεις. Ουσιαστικά περιγράφουμε πόσο γλυκό είναι το κρασί ή πόσο ξηρό.

Οξύτητα: Η οξύτητα είναι το έντονο χαρακτηριστικό των λευκών κρασιών και και αυτό που τα κάνει δροσιστικά ή κάπως ξινά.

Τανίνες: Εδώ μιλάμε για την περιεκτικότητα του κρασιού σε τανίνες. Ένα κρασί με υψηλή περιεκτικότητα είναι στυφό, πικρό και σκούρο. Ένα κρασί με χαμηλή περιεκτικότητα σε τανίνες είναι πιο απαλό και μαλακό και, ανάλογα τα γούστα, περισσότερο ευκολόπιοτο.

Σώμα: Εδώ μιλάμε για το αντιλαμβανόμενο βάρος και την πυκνότητα του κρασιού. Ένα πιο «βαρύ» κρασί το αισθάνεσαι πιο πυκνό και το βλέπεις να χρωματίζει το ποτήρι καθώς το περιστρέφεις. Ένα πιο ελαφρύ κρασί από την άλλη, μοιάζει περισσότερο με νερό.

Ο καλύτερος τρόπο να εκπαιδεύσεις τους γευστικούς σου κάλυκες για να καταλάβεις τις διαφορές είναι να φτιάξεις ένα δυνατό φλιτζάνι τσάι (το οποίο έχει και αυτό τανίνες) χωρίς να προσθέσεις κάτι άλλο μέσα.

Πιες μια γουλιά για να καταλάβεις τι γεύση έχει ένα ποτό με μεγάλη περιεκτικότητα σε τανίνες. Έπειτα πρόσθεσε λίγο χυμό λεμονιού και πιες άλλη μια γουλιά. Με αυτό τον τρόπο αυξάνεις την οξύτητα, η οποία μαζί με τις τανίνες κάνει το τσάι πιο στυφό. Έπειτα πρόσθεσε ζάχαρη στο μείγμα για να αυξήσεις τη γλυκύτητα και πιες άλλη μια γουλιά. Η τελευταία προσθήκη θα κάνει το τσάι πιο απαλό και πιο μαλακή τη γεύση του.

Από εκεί και πέρα υπάρχει κάτι ακόμη που πρέπει να λάβεις υπ’ όψιν σου όταν περιγράφεις το κρασί. Την ευρύτερη γεύση του και το άρωμα του. Τα πρόσθετα που βάζει ο οινοποιός κατά τη ζύμωση, όπως επίσης και το είδος του βαρελιού στο οποίο ζυμώνεται το κρασί, επηρεάζουν τη γεύση του και το άρωμα του.

Ένα κρασί μπορεί να είναι περισσότερο φρουτώδες, πιο πικάντικο, πιο καπνιστό κλπ.

Όταν το κρασί ζυμώνεται σε δρύινα βαρέλια τότε ενισχύεται η γεύση του και το άρωμα του από το ξύλο. Αυτό είναι που δίνει στο κρασί μια πιο πικάντικη, καπνιστή κλπ γεύση, μαζί με διάφορα πρόσθετα που μπαίνουν στο κρασί κατά τη ζύμωση.

Φυσικά δεν αρέσει σε όλους αυτή η δρύινη επιρροή και για αυτό το λόγο πολλά κρασιά ζυμώνονται σε βαρέλια από ανοξείδωτο ατσάλι.

Είσαι έτοιμος για μια πιο ποιοτική προσωπική ζωή; Δες εδώ

Το να μάθεις το κρασί είναι μια διαδικασία

Αν και πιστεύω πως η ανάγνωση αυτού του άρθρου σε βοήθησε να καταλάβεις και να μάθεις κάποια πράγματα για το διαχρονικό και υπέροχο αυτό ποτό, θα χρειαστεί χρόνος για να μάθεις πραγματικά το κρασί.

Στην ουσία πρόκειται για μια διαδικασία η οποία χρειάζεται υπομονή.

Δοκίμασε λοιπόν για ένα μήνα να αγοράζεις ένα νέο μπουκάλι κρασί κάθε εβδομάδα ή έστω να πίνεις ένα ποτήρι κρασί σε κάποιο καλό wine bar. Αφιέρωσε λίγα λεπτά για να εκτιμήσεις το άρωμα του και τη γεύση του και προσπάθησε να την περιγράψεις με βάση τους πιο πάνω ορισμούς.

Δοκίμαζε ένα διαφορετικό κρασί κάθε εβδομάδα και επαναλάμβανε τη διαδικασία αυτή και στο τέλος του μήνα όχι μόνο θα είσαι πιο εξοικειωμένος με το λεξιλόγιο του κρασιού αλλά θα είσαι και σε θέση να το απολαύσεις περισσότερο.

Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει λάθος επιλογή. Από τη στιγμή που εστιάζεις στο τι είναι αυτό που δε σου αρέσει σε κάποιο τύπο κρασιού, με κάθε δοκιμή και κάθε νέο ποτήρι κρασί θα βρίσκεσαι πιο κοντά σε αυτό που απολαμβάνεις πραγματικά.

Πάρε το χρόνο σου λοιπόν και μη φοβηθείς να παραδεχτείς αν κάποια στιγμή δεν μπορείς να καταλάβεις ακριβώς τη γεύση. Άλλωστε, είπαμε πως θέλει το χρόνο του και ο βασικό στόχος είναι να το απολαύσεις.