Δεν είσαι υπεύθυνος για τα συναισθήματα των άλλων

“Δεν μπορώ να τη χωρίσω, θα την πληγώσω.”

“Δεν μπορώ να της πω όχι, θα τη στεναχωρήσω.”

“Δεν μπορώ να την πειράξω, θα την προσβάλω.”

Μήπως οι πιο πάνω δηλώσεις σου ακούγονται γνώριμες; Μήπως έχεις εκφραστεί κι εσύ με τέτοιο τρόπο; Μήπως ο φόβος πως θα ενοχλήσεις τους άλλους, πως θα συγκρουστείς μαζί τους, πως θα τους προκαλέσεις μεγάλη συναισθηματική αναστάτωση, σε εμποδίζει από το να καλύψεις τις δικές σου ανάγκες;

Σκέψεις σαν και αυτές περνούν τακτικά από το μυαλό αρκετών ανδρών – και ιδιαίτερα εκείνων που αυτοχαρακτηρίζονται ως «καλά παιδιά» – όταν καλούνται να πάρουν αποφάσεις που ενδεχομένως να επηρεάσουν και άλλους ανθρώπους.

Ακόμη και η ιδέα να προβούν σε μια κίνηση που μπορεί να προκαλέσει ενόχληση στους άλλους, γεμίζει τους άνδρες αυτούς με έντονο άγχος. Η ιδέα πως μπορεί να αναστατώσουν συναισθηματικά τους άλλους – και ιδιαίτερα τη γυναίκα με την οποία έχουν σχέση ή φλερτάρουν – αναστατώνει συναισθηματικά και τους ίδιους.

Γιατί όμως; Δεν είσαι υπεύθυνος για τα συναισθήματα των άλλων

Ντροπή και ενοχή: δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος

Όταν ένας άνδρας θέλει να πει «όχι», να πειράξει την κοπέλα με την οποία φλερτάρει ή να διεκδικήσει πράγματα για τον εαυτό του συναντά μπροστά του δύο εμπόδια. Δύο έντονα και βασανιστικά συναισθήματα. Την ενοχή και τη ντροπή.

Τα δύο αυτά συναισθήματα έχουν έναν κοινό παράγοντα. Και στις δύο περιπτώσεις νιώθουμε άσχημα για τον εαυτό μας. Στην μεν ενοχή νιώθουμε πως κάναμε κάτι κακό, στη δε ντροπή νιώθουμε πως είμαστε κάτι κακό, πως είμαστε δηλαδή ατελείς και μη αρκετοί.

Κρύβονται επιδέξια πίσω από την παθητική συμπεριφορά του άνδρα, την αδυναμία του να εκφραστεί αυθεντικά και την έλλειψη διεκδικητικότητας από μεριάς του, και τον καθοδηγούν στις πράξεις του.

Η ντροπή και η ενοχή αναγκάζουν τον άνδρα που θέλει να φλερτάρει να φερθεί προβλέψιμα, υπέρμετρα ευγενικά και να τοποθετήσει τη γυναίκα σε βάθρο, φοβούμενος πως διαφορετικά η προσπάθεια για φλερτ θα αποτύχει.

Τα ίδια συναισθήματα κρύβονται πίσω από τον άνδρα που μένει σε μια σχέση που δεν τον καλύπτει, φοβούμενος πως η κοπέλα δε θα αντέξει τον χωρισμό και πως θα φταίει αυτός για τον δικό της σπαραγμό.

Το ίδιο και με τον άνδρα που δεν εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του, που δεν λέει τη γνώμη του, που θα τρέξει πρώτα για τους άλλους και αν μείνει χρόνος θα τρέξει για τον εαυτό του.

Όμως, όλοι αυτοί οι άνδρες δεν αντιλαμβάνονται μια από τις πιο θεμελιώδεις αλήθειες της ζωής: πως την ευθύνη των συναισθημάτων μας την έχουμε εμείς και κανένας άλλος.

Θες να μάθεις να φλερτάρεις άφοβα; Δες εδώ

Μονάχα εμείς ελέγχουμε τα συναισθήματα μας

Όταν κάποιος αναστατώνεται συναισθηματικά, αυτό που τον αναστατώνει δεν είναι το γεγονός, αλλά η ερμηνεία που δίνει στο γεγονός.

Αν τα γεγονότα καθαυτά είχαν τη δύναμη να μας προσβάλουν, να μας συγχύσουν και να μας αναστατώσουν, τότε τα ίδια γεγονότα θα προκαλούσαν τα ίδια συναισθήματα σε όλους.

Όμως αυτό δε συμβαίνει.

Σκέψου την απόρριψη στο φλερτ για παράδειγμα.

Υπάρχουν άνδρες που δέχονται την απόρριψη κατάμουτρα και συνεχίζουν ακάθεκτοι. Ταυτόχρονα, υπάρχουν και άνδρες που και μόνο στην ιδέα πως θα απορριφθούν, παγώνουν.

Και στις δύο περιπτώσεις το γεγονός είναι το ίδιο. Όμως η ερμηνεία του δεν είναι η ίδια για όλους και έτσι τα συναισθήματα που προκαλεί ποικίλουν.

Άλλοι πληγώνονται λίγο, άλλοι πολύ. Άλλοι, παγώνουν και μόνο στην ιδέα, άλλοι γελούν. Άλλοι το θεωρούν φυσική εξέλιξη και άλλοι πιστεύουν πως η κοπέλα γουστάρει και προσποιείται τη δύσκολη.

Η ιδέα πως τα συναισθήματα μας είναι δική μας ευθύνη είναι μια από τις πιο κρίσιμες και σημαντικές. Είναι το κλειδί που μας ξεκλειδώνει και που μας απελευθερώνει στη ζωή μας.

Από τη μια γιατί πλέον καταλαβαίνουμε πως δεν είμαστε έρμαιο των περιστάσεων και των άλλων ανθρώπων γύρω μας, αλλά έχουμε έλεγχο στο πως νιώθουμε και στη ζωή μας.

Και ο δεύτερος λόγος είναι γιατί μας επιτρέπει να είμαστε περισσότερο εγωιστές με υγιή τρόπο. Μας βοηθά να δίνουμε προτεραιότητα στον εαυτό μας και στις ανάγκες μας και παράλληλα να μην αφήνουμε την ενοχή να μας παραλύει.

Έχουμε την ευθύνη των πράξεων και των επιλογών μας

Φυσικά δε θέλω να παρεξηγήσεις την έννοια αυτή. Το γεγονός πως δεν είσαι υπεύθυνος για τα συναισθήματα των άλλων, δε σημαίνει πως δεν φέρεις ευθύνη για τις πράξεις σου προς αυτούς.

Αυτό που χρειάζεται να κάνεις είναι να μην αφήνεις την ενοχή να σε καθοδηγεί και να σου δίνει το έναυσμα να δώσεις προτεραιότητα στους άλλους, αντί για τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου.

Θα πρέπει να πραγματοποιείς τις υποσχέσεις σου και τις υποχρεώσεις σου. Θα πρέπει να συμπεριφέρεσαι στους άλλους πολιτισμένα.

Το γεγονός πως δε φέρεις ευθύνη για τα συναισθήματα των άλλων δεν πρέπει να αποτελεί δικαιολογία για να τους φέρεσαι σαν κόπανος.

Όταν οι επιλογές σου και οι πράξεις σου γίνονται με ευγένεια και σεβασμό προς τους άλλους. Όταν γίνονται με τρόπο που προάγει μεν τις δικές σου ανάγκες αλλά δεν καταπατά τα όρια των άλλων, τότε το πώς ο άλλος θα αντιδράσει και το πώς θα νιώσει δεν είναι δική σου ευθύνη και επιλογή.

Μπορεί να αντιμετωπίσει την απόφαση σου με ευγένεια ή επίθεση, μπορεί να προσπαθήσει να σε κάνει να νιώσεις ενοχές ή να σε ενθαρρύνει, μπορεί να στεναχωρηθεί ή να χαρεί.

Οτιδήποτε και αν κάνει όμως είναι δική του επιλογή. Δεν μπορείς να ελέγξεις την αντίδραση του.

Ήδη είναι μεγάλο βάρος και ευθύνη να διαχειριστείς τα δικά σου συναισθήματα. Είναι απείρως πιο δύσκολο να διαχειριστείς μαζί με τον εαυτό σου και τα συναισθήματα των ανθρώπων γύρω σου.