Υψώνοντας το ανάστημα σου στον εσωτερικό κριτή

Ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα που μου έχει διδάξει η ζωή είναι πως η μάχη με τον εσωτερικό κριτή είναι μια μάχη διαρκείας.

Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, έτσι και εγώ (και πιστεύω και εσύ) έχω στόχους. Στόχους που θέλω και επιθυμώ να πραγματοποιήσω. Στόχους για τους οποίους παλεύω καθημερινά και που δε θέλω να είναι απλά ευχές.

Η πραγματοποίηση τους δεν είναι πια θέμα επιλογής.

Έτσι έθεσα το βλέμμα μου ψηλά, στην κορυφή την οποία θέλω να κατακτήσω.

Η ανάγκη για αλλαγή

Πριν έξι χρόνια συνειδητοποίησα πως υπήρχαν περισσότερα πράγματα που ήθελα να πραγματοποιήσω στη ζωή μου. Ήμουν καλός στη δουλειά μου, είχα μεγάλο κοινωνικό κύκλο και ήμουν – και συνεχίζω να είμαι – υγιής και ζωντανός. Παρ’όλα αυτά ένα συναίσθημα με έτρωγε μέσα μου.

Κάτι έλειπε.

Αυτό το κάτι ήταν το πάθος.

Δεν υπήρχε πια το πάθος του να είμαι ο καλύτερος στη δουλειά μου. Δεν είχα πια το πάθος να ξοδεύω τον περισσότερο χρόνο μου για να κάνω το όνειρο κάποιου άλλου πραγματικότητα. Μου ήταν δύσκολο να σηκωθώ από το κρεβάτι και να κάνω το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά.

Τη στιγμή που το συνειδητοποίησα αυτό κατάλαβα πως ήταν ώρα για αλλαγές στη ζωή μου. Ήταν ώρα να βρω τα θέλω μου, το τι με πάθιαζε πραγματικά και να αρχίσω να κινούμαι προς αυτή την κατεύθυνση.

Παίζοντας με τις ευθύνες

Είχαν περάσει μόλις έξι μήνες από την ημέρα που μου άλλαξε τη ζωή.

Μέσα σε αυτό το διάστημα κατάφερα να διαχειριστώ μια full time θέση εργασίας, να προπονηθώ για έναν ημιμαραθώνιο, να εξασκηθώ στη συγγραφή και κάπως – με κάποιο τρόπο – να διατηρήσω μια υγιή κοινωνική ζωή.

Κατάφερα να μπω σε ένα δομημένο πρόγραμμα. Ξυπνούσα στις 6:00 το πρωί, ξεκινούσα την ημέρα μου με γυμναστική, συνέχιζα με τη δουλειά, τα βράδια φλέρταρα στα αγαπημένα μου μπαρ και τα σαββατοκύριακα πληκτρολογούσα ακατάπαυστα.

Ένιωθα σαν τα πάντα στο σύμπαν να ευνοούσαν τις δικές μου προσπάθειες. Και όσο συλλογίζομαι την περίοδο εκείνη, πιστεύω πως ο λόγος που τα πάντα κυλούσαν τόσο καλά ήταν γιατί δεν επέτρεψα σε σκέψεις αρνητικές, σκέψεις γεμάτες αμφιβολία να με παρασύρουν.

Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν το τι έπρεπε να κάνω και το προς τα που έπρεπε να πάω.

Δε με ένοιαζε που ξυπνούσα τόσο πρωί κάθε μέρα. Δε με επηρέαζαν οι απορρίψεις. Δε με ένοιαζε που Σάββατο απόγευμα πληκτρολογούσα χωρίς σταματημό. Τα πάντα έμοιαζαν να κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση και η διάθεση μου ήταν στα ύψη.

Κοίταζα τη θετική πλευρά του νομίσματος και η τύχη, η μοίρα και το σύμπαν με αντάμειβαν για τη νοοτροπία μου και τη προσπάθεια μου.

Τα πρώτα εμπόδια

Μια μέρα όμως έπεσα μπροστά σε τοίχο.

Το ρεύμα θετικότητας που διαπερνούσε καθημερινά το κορμί μου σταμάτησε και τα πάντα έμοιαζαν δύσκολα και ακατόρθωτα. Το πρωινό ξύπνημα έμοιαζε πια με αγγαρεία. Η ενέργεια μου στη δουλειά και στην προπόνηση είχε καταποντιστεί και έψαχνα για ευκαιρίες να αποφύγω την συγγραφή..

«Τι συνέβη;» Θυμάμαι χαρακτηριστικά να ρωτάω τον εαυτό μου.

Όλα μέχρι τότε έμοιαζαν εύκολα και το πρόγραμμα μου έτρεχε σχεδόν αβίαστα. Γιατί ξαφνικά τα πάντα έμοιαζαν να είναι πιο δύσκολα από πριν;

Αφιέρωσα λίγο χρόνο να σκεφτώ και να συλλογιστώ και κατάλαβα πως το μόνο πράγμα που είχε αλλάξει ήταν η νοοτροπία μου και ο τρόπος με τον οποίο έβλεπα το κάθε τι.

Είχα αρχίσει να πιστεύω τον εσωτερικό κριτή μου.

Ήμουν εξουθενωμένος. Ψυχικά και σωματικά. Το πρωινό ξύπνημα και η προπόνηση που άλλοτε απολάμβανα, είχα αρχίσει να τα τρέμω. Το να είμαι καλός στη δουλειά μου είχε αρχίσει να γίνεται αγγαρεία. Το ίδιο και η συγγραφή άρθρων και κειμένων.

Και κάπου εκεί, άρχισε η φωνή του εσωτερικού κριτή να μου ψιθυρίζει στο αυτί και να σπέρνει την αμφιβολία.

«Θα καταφέρω να πετύχω τους στόχους μου;» «Αξίζουν οι στόχοι αυτοί τις θυσίες και τη προσπάθεια;» «Μήπως κυνηγώντας τα όνειρα μου έγινα κάποιος που δεν είμαι;»

Αλλάζοντας νοοτροπία

Η νοοτροπία μου, η φωνή του εσωτερικού κριτή που φωνάζει μέσα μου, είχε αρχίσει να με κρατάει πίσω και αν ήθελα να προχωρήσω μπροστά θα έπρεπε να την αλλάξω. Αντί λοιπόν να αφήσω τον αρνητισμό να με καταβάλει, ξεκίνησα να εκπαιδεύω τον εαυτό μου να κοιτάει τις διάφορες καταστάσεις και τα γεγονότα σαν να επρόκειτο για ευλογία και όχι για κατάρα.

Την καθημερινή μου δουλειά, όσο και αν με κούραζε, άρχισα να τη βλέπω σαν το όχημα που θα με βοηθήσει και θα με στηρίξει μέχρι να πετύχω τα όνειρα μου.

Το ίδιο και με το πρωινό ξύπνημα και την πρωινή προπόνηση . Αντί να τα βλέπω σαν αγγαρεία, ξεκίνησα να το βλέπω σαν χρόνο που επενδύω στην υγεία μου, στην εικόνα μου, στο σώμα μου και τους αθλητικούς μου στόχους.

Αντί να βλέπω τη συγγραφή άρθρων σαν επιπλέον δουλειά, την είδα σαν εργαλείο έκφρασης και σαν ένα τρόπο να καλλιεργήσω τις συγγραφικές δεξιότητες μου.

Με λίγα λόγια λοιπόν ξεκίνησα να εκπαιδεύω τον εαυτό μου να βλέπει πως κάθε τι που έκανα με έφερνε πιο κοντά στους στόχους μου και όσο περισσότερη προσπάθεια κατέβαλλα τόσο μεγαλύτερη ήταν η ανταμοιβή. Το να πιάσω τους στόχους μου ήταν αναπόφευκτό από τη στιγμή που έκανα κάτι καθημερινά που με έφερνε πιο κοντά σε αυτούς.

Αντί να σκεφτώ πως δε θα τα καταφέρω, κατάλαβα πως έδινα καθημερινά όσα είχα και πως είμαι άνθρωπος και όχι μηχανή.

Η πάλη με τον εσωτερικό κριτή

Μέσα στο μυαλό μας διεξάγεται σε μόνιμη βάση ένας πόλεμος. Δύο φωνές που μάχονται με αγωνία η μία την άλλη. Η μια φωνή φέρνει την αισιοδοξία και η άλλη σπέρνει την αμφιβολία.

«Είμαι αρκετά καλός;» «Μπορώ να τα καταφέρω;» «Έχω την ικανότητα να πετύχω;»

Η μια φωνή μιλά και η άλλη απαντά.

Θα σταματήσει άραγε ποτέ αυτός ο πόλεμος μέσα στο κεφάλι μας;

Κατά πάσα πιθανότητα όχι. Αν μη τι άλλο, είμαστε άνθρωποι και μάχη με τον εσωτερικό κριτή μας είναι κομμάτι της φύσης μας και πάντα θα παίζει στο παρασκήνιο.

Ωστόσο αυτό που μετράει είναι να μπορούμε να αναγνωρίσουμε πότε η φωνή του εσωτερικού κριτή λέει την αλήθεια και πότε προβάλει μια διαστρεβλωμένη εικόνα.

Και η αλήθεια είναι πως στη συντριπτική πλειοψηφία δε πρέπει να τον ακούμε. Δε βγαίνει κάτι καλό ακούγοντας τον.

Προσωπικά έχω αποδεχτεί πως η φωνή του φόβου θα είναι για πάντα εκεί. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι το πως θα επιλέξω να κινηθώ. Η επιλογή να αγνοήσω τον εσωτερικό κριτή μου, αυτή τη φωνή της αμφιβολίας και να πιέσω προς τα εμπρός.

Γιατί ξέρω καλά πως αν δεν το κάνω, θα το μετανιώνω. Και προτιμώ να δίνω τα πάντα για να κυνηγήσω όσα εύχομαι να ήταν πραγματικότητα, παρά να μην προσπαθήσω και να μείνω με τις ευχές και τη φαντασία.

Θες να φλερτάρεις με άνεση και να μη μένεις στη φαντασία; Δες εδώ